نقش امام رضا عليه السلام در گسترش و تعميق گفتمان شيعي

دوران امام رضا (عليه السلام) با توجه به زمينه سازيهاي صادقين (عليهم السلام) ، دوران اوج شكوفايي علوم شيعي به شمار مي آيد. اين اوج گيري از زمان حضور امام در مدينه و بعد از آن در مسير عبور از شهرهاي مختلف تا مرو و در انتها در طوس، به چشم مي آيد كه ايشان همگان را متاثر از جلوه هاي علمي و اخلاقي خود ساختند. در اين پژوهه تلاش شده است كه نقش علي بن موسي الرضا (عليه السلام) از زواياي مختلف بررسي گردد كه شامل هجرت ، ولايتعهدي، مناظرات حضرت و ميراث حديثي بجاي مانده از ايشان در تعميق و گسترش يا بهتر بگوييم پرورشگفتمان شيعه مي باشد. كه ابتدا زواياي مختلف زندگاني حضرت بررسي شده و به سراغ نقش هر يك از زوايا بر اين گفتمان ميپردازيم. نتيجه تحقيق نشانگر اين است كه حضرت رضا (عليه السلام) با تمام فشارها و برنامه ريزي هاي حكومت و با توجه به جايگاه اجتماعي ايشان و رخ دادن قيامهاي گوناگون، و مناظرات وپاسخهاي علمي و كوبنده، تاثير بسزايي در پرورش و فضاسازي هاي زياد براي عرضه شدن تفكر شيعي و باز شدن باب گفت و گوي آنان در سطح دروني و بيروني داشته اند و به نوعي ضمن بسترسازي هاي مناسب، آنها را نيز ساماندهي ميكردند كه فرجام اين گفتمان ها موجب گسترش فرهنگ رضوي و علوي شد.