انقلاب اسلامي ايران و زبان گفتمان بين ادياني در قرآن

در ايران معاصر، انقلابي اسلامي رخ داد كه داعيه برقراري هم زيستي مسالمت آميز با مردمان ديگر اديان داشته و كاستن از تنش هاي موجود را بر اساس آموزه هاي كتب مقدس سرلوحه كار خويش قرار داد تا در جهاني كه پيروان اديان گوناگون با چالش هايي چون خودبرتربيني ديني، طعنه به آموزه هاي ديني يكديگر، توهين به نمادهاي مقدس يكديگر و مسايلي از اين دست مواجهند، بتوان به گفتماني بين ادياني و دركي متقابل رسيد و در سايه آن از تنش ها و مناقشه ها كاست. قرآن كريم كه منبع اصيل آموزه هاي اسلامي است براي گفت‌وگو و مذاكره بين ادياني، تعامل و تقريب انديشه ها، بر نقاط مشترك و بنيادين اديان تمركز نموده و ضمن احترام به تفاوت-ها، روش هايي براي گفتمان ارايه داده است. اين جستار به روش تحليلي - توصيفي پس از بررسي ضرورت گفتمان در دوره معاصر، روش هاي قرآن را در اين زمينه - كه عبارت است از حكمت، موعظه نيكو و جدال احسن - بررسي نموده و سپس با تحليل گفتمان انقلاب اسلامي ايران به نمونه هايي از آن در قانون اساسي و سخنان امام خميني; و آيت الله خامنه اي، پيشگامان انقلاب اشاره نموده است. نتايج بحث نشان مي دهد كه راه تقريب انديشه ها، گفتماني است مبتني بر باورهاي مشتركي چون خداي واحد، پيامبران و جهان آخرت و اتخاذ روشي آگاهانه همراه با موعظه نيك و بيان و عملي از جانب گوينده تا انديشه هاي والا، منطقي و ژرف اسلامي در جان مخاطب نفوذ كند. سيره پيشگامان انقلاب اسلامي نيز بيانگر چنين شيوه اي است كه در سخنان و رفتار آنان جلوه گر بوده است.