حفاظت، احيا و توسعه جنگل هاي مانگرو

ضرورت برنامه ريزي و مديريت در مناطق ساحلي_ دريايي به نراتب بيش از مناطق خشكي است،زيرا زيستگاه هاي ساحلي و به ويژه جنگل هاي مانگرو به سبب موقعبت ويژه اكولوژيك و غناي زيستي بالا آسيب پذيري و حساسيت بيشتري دارند. آگاهي از چنين اهميتي سبب شده است تلاش روز افزوني در اقصي نقات جهان براي حفاطت و احيا جنگل هاي مانگرو به كار بسته شود. احياي جنگل هاي مانگرو شيوه اي متداول در مناطقي است كه دست خوردگي هاي اكوسيستم هنوز به مرحله اي نريده است كه امكان بازگشت اجتماعات زيستس تخريب شده ممكن نباشد و اغلب با روش هايي چون قرق و منع بهره برداري از زيستگاه و با انجام دخالت هاي پژوهشي محدود همچون كمك به تجديد حيات طبيعي صورت مي گيرد. حفاظت در جا يكي از شيوه حفاظتي است و هميشه بهترين و موثر ترين گزينه با كمترين ريسك شكست است. اين روش هاي ساحلي در اين شيوه اغلب در قالب طبقات مناطق تحت حفاظت معرفي مي شوند.حفاظت بيروني گزينه ديگري از حفاظت است كه اخيرا بسيار مورد توجه قرار گرفته است و با هدف حمايت از اجتماعات طبيعي و ايجاد يك ضربه گير زيستي و بستري براي بهره مندي از خدمات مصرفي و غير مصرفي اين كنار بوم ساحلي به انجام رسد. آنچه در اين مطالعه مد نظر قرار دارد معرفي روش هاي احي و حفاظت پيرامون رويش هاي مانگرو به منظور حمايت از رويش هاي طبيعي و بسط خدمات بوم شناختي وابسته به آن روش هاي كاشت درختان مانگرو است.