نمونه هاي از روش هاي بومي استحصال آب باران جهت كشا ورزي در استا ن فارس

استحصال آب باران يكي از شاخص ترين تكنيك هاي مديريت بهره برداري از آب باران براي مقابله با كم آبي مي باشد كه در مناطق مواجه با كمبود آب به سرعت در حال توسعه مي باشد.مبناي اين روش اختصاص سطحي از زمين براي جمع آوري نزولات و سپس ذخيره سازي آن براي استفاده در زمان مورد نياز مي باشد.با توجه به تنوع روشهاي استحصال آب باران،بايد در انتخاب روش مناسب به ويژگي هايي از قبيل مقدار برندگي و نحوه توزيع آن،توپوگرافي زمين،نوع خاك،عمق خاك و عوامل اقتصادي و اجتماعي هر منطقه توجه جدي نمود.مشاهده كاهش درصد قابل توجهي از سيل،توليد محصول زراعي و باغي با استفاده رواناب،كاهش خسارت هاي سيل،حفظ خاك،تغذيه مصنوعي آبخوان،اشتغال و غيره بيانگر نتايج ارزشمند به كارگيري دانش بومي استفاده ي آب باران در مديريت پايدار اين حوزه هاي آبخيز است.پيشينه كاربرد روش هاي سنتي مديريت آبخيز با محورهاي كاهش هرز آب سطحي و استفاده از آب باران،در مناطق خشك و نيمه خشك استان فارس،به چند هزار سال ميرسد.آثار به جاي مانده از سطوح آبگير كوچك و بزرگ در نواحي مختلف از جمله مناطق شمال،شرق و جنوب فارس حكايت از استفاده ي خردمندانه و ديرينه فارسيان از منابع آب و خاك عرصه آبخيزها دارد.زراعت سيلابي در دشت ايزدخواست،باغداري سيلابي در گراش و جمع آوري هرز آب با بناي سطوح آبگير كوچك در آبخيز هاي استهبان و پرزيتون،نمونه هايي شاخص از همزيستي ديرينه آبخيز نشينان هوشمند اين ديار با عوامل غير زنده آبخيزها است.