تأثير اضافه كردن يك حركت تك مفصلي (پشت بازو با دمبل) به يك حركت چند مفصلي (پرس سينه با هالتر) در پسران نوجوان تمرين نكرده

زمينه و هدف: انجام حركات تك مفصلي و چند مفصلي در تمرين مقاومتي بين ورزشكاران رايج است، اما انجام همزمان آنها در يك جلسه تمريني براي برخي افراد به دليل كمبود وقت، مقدور نيست. هدف مطالعۀ حاضر بررسي اثر اضافه كردن يك حركت تك مفصلي به يك حركت چند مفصلي بر عوامل قدرت، استقامت و توان عضلاني در پسران نوجوان تمرين نكرده بود. روش كار: تعداد 15 نوجوان پسر (سن: 52/0±47/16 سال، وزن: 52/13±73/68 كيلوگرم، قد: 65/8±40/172 سانتي متر) به طور داوطلبانه در مطالعه شركت كردند و به طور تصادفي به دو گروه تجربي يك (7 نفر، حركت پرس سينه با هالتر) و تجربي دو (8 نفر، حركت پرس سينه با هالتر و پشت بازو با دمبل) تقسيم شدند و در يك پروتكل 8 هفته اي تمرين مقاومتي پيشرونده سه جلسه در هفته شركت كردند. قدرت عضلاني با استفاده از آزمون يك تكرار بيشينۀ حركات پرس سينه با هالتر و پشت بازو با سيم كش، استقامت عضلاني با استفاده از تعداد تكرارها با 70 درصد يك تكرار بيشينه پيش آزمون در حركت پرس سينه با هالتر و توان عضلاني با استفاده از پرتاب توپ پزشكي (3 كيلوگرم) اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كواريانس استفاده شد و سطح معني داري 05/0p در نظر گرفته شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه در قدرت پرس سينه (349/0=p)، قدرت عضلات سه سر بازويي (178/0=p)، استقامت عضلاني (682/0=p) و توان عضلاني (842/0=p) تفاوت معناداري بين دو گروه وجود نداشت. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر پيشنهاد مي كند كه هر دو روش تمريني به يك اندازه در افزايش متغيرهاي قدرت، استقامت و توان عضلاني مؤثر هستند. بنابراين، اضافه كردن حركات تك مفصلي به برنامۀ تمريني حركات چند مفصلي با توجه به زمان كم افراد براي تمرين مقاومتي، در كوتاه مدت ضرورتي ندارد.