تحليل خطر و رگرسيون حوزهي نزديك گسل سياهچشمه-خوي

اهميت بار زلزله با توجه به طبيعت تصادفي آن ازنظر مكاني و زماني و بررسي خطرپذيري ساختمانها هنگام وقوع و طي زماني زلزله ها باعث گرديده كه پديده زلزله يكي از مهمترين پارامترها در طراحي انواع سازهها بشمار آيد. يكي از مشخصههاي اساسي در مهندسي زلزله، تعيين بزرگترين زلزلهاي است كه انتظار وقوع آن در يك منطقهي معين و طي يك دوره زماني معين وجود دارد. ميزان شتاب افقي زمين بهطورمعمول در دو حد با احتمال رويداد % 10 و % 64 انتخاب ميشود كه حد اول را در اصطلاح حداكثر شتاب محتمل و حد دوم را زلزله مبناي طرح مينامند. بديهي است كه در اغلب نقاط ايران براي حد كمتر؛ يعني فقط % 10 احتمال رويداد به نسبت سنگين و پرهزينه خواهد بود لذا بر اساس توصيههاي مهندسي تجربي ميتوان سازههاي متعارف را بر پايه احتمال وقوع زيادتر، يعني % 50 خطر يا كمي بيشتر طراحي نمود و سپس با قبول امكان خسارت محدود وضعيت پايداري عمومي سازهها را در صورت وقوع زلزله بيشينه، كنترل وپيشبيني كرد. طرح آيين نامه ي زلزلهي ايران موسوم به استاندارد 2800 در مبحث حركات حوزه نزديك گسل كه به نوع و چگونگي قرارگيري ساختگاه و گسل بسيار حساس ميباشد، ساكت است؛ گرچه اين ضعف تا حدودي با بالا بردن سطح طيف در زمان تناوبهاي بالا جبران شده است. نتايج حاصل از اين پژوهش و تطبيق نتايج با ويژگيهاي ثبتشده از خواص زلزلههاي نزديكي گسل )توسط محققين( نشان ميدهد كه، گسل گايلاتو-سياهچشمه-خوي يك گسل حوزهي نزديك بوده و داراي اثرات جهتدهي و پيشرونده ميباشد.