بررسي اصول و معيارهاي طراحي پيادهمحور در شبكه ي حمل ونقل درون شهري با تاكيد بر مولفه هاي غيركالبدي (مطالعه موردي : پياده- محور مروي تهران، پياده محور تربيت تبريز)

چكيده عابرين پياده در بيشتر شهرها و مراكز شهرها با تصادفهاي وحشتناكي مواجه هستند. بهطوري كه بيشاز 30 درصد تصادفات را عابرين پياده هستند. جدا از تصادف، صداها، دودها به طور مستقيم، نامطلوب و ناخوشايند هستند كه ممكن است باعث ايجادمشكلات سلامتي شود. نشانه ها و راهنماهاي ترافيكي به ندرت به نفع افراد پياده كه اغلب فقط چند ثانيه اي بيشتر براي عبور ازجلوي يك وسيله نقليه در حال گاز دادن قبل از يك حركت سريع زماني كه چراغ راهنما عوض مي شود را دارد، تمام مي شود. حتي در بخش منحصرا در نظر گرفته شده، براي عابرين پياده موانعي براي برقراري ايمني و راحت قدم زدن، به شكل هاي گوناگون پيش مي آيد. مثل تيرها، ديرك ها، طناب بندها، صندلي ها، سطل هاي آشغال، طرح هاي تبليغاتي، ماشين هاي پارك شده در بخشي از پياده روها، لوله ها و اتصالات برجسته، سنگفرش هاي شكسته، چاله هاي آب، آشغال هاي ريخته شده و.... وجود دارد در اين پژوهش هدف بررسي اصول و معيارهاي طراحي پياده محور در جهت اسايش عابرينپياده ميباشد در اين راستا در مطالعه حاضر ابتدا به تعريف مفهوم پيادهمحور پرداخته شده و سپس مطالبي در مورد شاخصهاي طراحي و عناصر غيركالبدي موثر در اين زمينه ارائه ميشود در انتها به دو پياده محور در دو كلانشهر ايران از جمله تهران، تبريز اشاره ميگردد.