پيش بيني توسعه افقي شهر تهران با استفاده از اتوماتاي سلولي و رگرسيون همبستگي لجستيك

توسعه سريع و بي رويه شهرها منجر به ساخت و سازهاي بدون برنامه ريزي و مهارنشدني شده است كه مي-تواند مشكلات فراواني در حوزه هاي مختلف نظير زيست محيطي، اقتصادي و فرهنگي به وجود آورد. لذا مدلسازي و پيش بيني توسعه شهري مي تواند كمك فراواني به برنامه ريزان و تصميم گيرندگان در راستاي درك چشم انداز پيش روي شهر براي رسيدن به توسعه پايدار شهري داشته باشد. در اين تحقيق سعي شد با استفاده از اتوماتاي سلولي در تركيب با رگرسيون همبستگي لجستيك، توسعه افقي شهر تهران براي تاريخ 1393 مدلسازي شود. براي بررسي تأثيرات فيلتر همسايگي و توان تفكيك مكاني بر روي نتايج حاصل از مدلسازي، از مقادير مختلف استفاده شد كه در نهايت، فيلتر همسايگي مور 3×3 و توان تفكيك مكاني 30 متر داراي نتايجي با دقت مطلوب تر بودند. دقت نتايج روش پيشنهادي براي مدلسازي سال 1393 در بهترين حالت داراي شاخص كاپا، دقت كلي و شاخص عامل نسبي برابر با 0.786، 0.086 و 0.833 بود. در نهايت از روش پيشنهادي براي پيش بيني نقشه توسعه شهر تهران براي تاريخ 1403 استفاده شد.