پيش بيني و بررسي تغييرات مكاني-زماني كاربري اراضي شهري با استفاده از رگرسيون لجستيك (منطقه مورد مطالعه اصفهان)

امروزه شهرها دركشورهاي در حال توسعه به سرعت در حال رشد و گسترش مي باشند. يكي از فرآيندهايي كه طي آن مي توان تغييرات كاربري را براي سري زماني چندين ساله، جهت برنامه ريزي هاي شهري مناسب پيش بيني كرد، مدل سازي گسترش شهري است. پژوهش حاضر با بكارگيري سنجش از دور و مدل رگرسيون لجستيك به مدل سازي گسترش شهري در شهر اصفهان مي پردازد. بدين منظور، ابتدا با استفاده از طبقه بندي تصاوير سري زماني ماهوارة لندست به روش حداكثر درست نمائي، نقشه هاي كاربري اراضي براي سال هاي 1366 ،1379و 1392 براساس چهار كلاس مناطق ساخته شده، شبكه حمل ونقل، زمين هاي كشاورزي و باغات و نيز زمين هاي باير استخراج شدند. سپس با بهره گيري از مدل رگرسيون لجستيك ميزان تأثير متغيرهاي مستقل در رابطه با گسترش شهري به صورت ضريب در معادلة رگرسيون محاسبه شده و نقشة احتمال گسترش شهري شهر اصفهان توليد شد. ارزيابي عملكرد مدل رگرسيون لجستيك با دو مشخصه ضريب تعيين تعديل شده و مشخصه عامل نسبي براي دوره 13 ساله بدست آمد. نتايج نشان مي دهند با افزايش فاصله از مناطق ساخته شده، زمين هاي باير و نيز زمين هاي كشاورزي و باغات، احتمال تغييرات كاهش مي يابد.