آثار و ابنيه ي دوران اسلامي جويبار؛ عامل اساسي رونق گردشگري تاريخي فرهنگي

در منطقه ي شهري جويبار بناهاي دوران اسلامي متعددي مانند خانه، تكايا و سقانفار ساخته شده است كه فرصتهاي بالقوهاي را براي توسعهي گردشگري تاريخي فرهنگي ايجاد نموده است. پژوهش حاضر با مطالعات اسنادي و ميداني به بررسي تأثير اين بناها در گردشگري تاريخي فرهنگي پرداخته است. SPSS براي پردازش دادههاي حاصل از مطالعات ميداني )از طريق پرسشنامه( از نرمافزار آماري استفاده شده است. بر اساس ماهيت داده ها و اهداف پژوهش نيز از آمارههاي توصيفي و آزمون هاي استنباطي براي تحليل داده ها استفاده شده است. حجم نمونه نيز بر اساس فرمول كوكران 092 نفر تعيين شده است كه از ميان پرسشنامههاي توزيع شده، 040 پرسشنامه كامل براي انجام پژوهش به دست امد. نتايج نشان ميدهند توانمنديهاي گردشگري تاريخي فرهنگي نهفته در بناهاي دورهي اسلامي منطقهي شهري جويبار از منظر معماري بومي – سنتي، تنوع بناها و به لحاظ جاذبههاي متنوع مذهبي و فرهنگي هر يك از آنها قابل تأمل است. شاخصهاي معماري اين بناها نيز از منظر اصول معماري بومي – سنتي مازندران كه مبتني بر اقليم و عقايد جامعه ي محلي است، در دوران اسلامي جاذبههايي نغز محسوب ميشود. گونه و تعدد بناها نيز نشانگر تنوع فعاليتها فرهنگي و شيوهي ارتباطات اجتماعي در جامعهي اسلامي آن دوره ميباشد. همچنين جاذبههاي فرهنگي اين بناها نشانگر ويژگي هاي اجتماعي و آييني مردمان منطقه است. اما بر اساس نتايج ميتوان اذعان داشت كه معيار جاذبههاي فرهنگي از سهم و اثر چنداني در رونق گردشگري تاريخي فرهنگي برخوردار نيستند. اين امرحاكي از اين واقعيت است كه ظرفيتهاي موجود به شكوفايي نرسيدهاند و در واقع ايجاد مقاصد گردشگري تاريخي فرهنگي و توليد محصولات ميراث بر اساس آثارو ابنيه تاريخ نيازمند مطالعات عميق و برنامه ريزهاي دقيق به درستي صورت نپذيرفته است.