تبيين عدالت محيطي بر مبناي توزيع نظام خدمات مطالعه تطبيقي و موردي بخش هاي شهرستان هاي لاهيجان و املش

دستيابي به توسعه و استفاده بهينه از منابع ، نيازمند برنامه ريزي اصولي ، كارآمد و اجراي دقيق آن است ، كه در گرو شناخت جامع و آگاهي دقيق از امكانات ، فرصت ها ،توان ها و محدوديت هايي است كه در رسيدن به وضع مطلوب با آن رو برو هستيم. اين شناخت مي تواند به تصميم گيران و برنامه ريزان در كشف و شناسايي ميزان محروميت مناطق روستايي،ميزان فاصله وضعيت موجود از اهداف تعيين شده،كشف توانمنديهاي هر منطقه و برنامه ريزي براي رسيدن به وضع مطلوب در مناطق روستايي كمك نمايد.در اين مسير مي توان از معيارها و روش هاي كمي به منظور سطح بندي در سيستم فضايي مناطق كه منجر به شناخت ميزان نابرابري نقاط مي شود بهره برد. تحقيق حاضر ميزان دسترسي و بهره گيري بخش هاي شهرستان هاي لاهيجان و املش از خدمات كليدي توسعه روستايي به عنوان يكي از مصاديق كاهش نابرابري و عدالت فضايي را بررسي نموده است. روش تحقيق حاضر توصيفي- تحليلي و جامعه آماري 4 بخش از دو شهرستان استان گيلان بوده كه بر اساس 892 متغير، 99 شاخص و تبديل آن به 5 گروه شاخص تركيبي )محيط زيست، اجتماعي، اقتصادي،كالبدي، نهادي( رتبه بندي شده اند.شاخص هاي مورد مطالعه با استفاده ازآخرين داده هاي موجود سرشماري نفوس و مسكن سال 0991 استان گيلان جمع آوري ، با روش تقسيم بر ميانگين استاندارد ، با بهره گيري از مدل مولفه اصلي هم وزن و سپس از روش ،موريس و براي رتبه بندي ، سطح بندي و تحليل نتايج استفاده شده است . در ادامه بخشهاي دو شهرستان در پنج گروه توسعه يافتگي بالا، توسعه يافتگي متوسط ،گذار به توسعه يافتگي ، محروم و محروميت شديد سطح بندي شده اند و جايگاه هر يك از بخش ها در سطوح توسعه با بهره گيري از سيستم اطلاعات جغرافيايي مشخص شده است. در نهايت به مقايسه سطوح توسعه يافتگي در سال 0991 بين دو شهرستان پرداخته شده است. بر اساس محاسبات بخشهاي مركزي لاهيجان، در سطح توسعه يافتگي بالا، بخشهاي رودبنه ، در سطح توسعه يافتگي متوسط، بخشهاي مركزي املش، رانكوه املش، در سطح گذار به توسعه يافتگي ، قرار گرفته اند .