مقايسه سطوح آبگير باران در حفظ پوشش گياهي مناطق خشك و نيمه خشك استان يزد

اين تحقيق به منظور مقايسه ميزان توليد و ضريب رواناب بين سطوح آبگير باران و عرصه طبيعي در حوزه آبخيز تنگ چنار استان يزد انجام شد. به اين منظور، تعداد 12 سامانه ي سطوح جمع آوري آب باران به ابعاد 5/2*2 متر با سه تيمار عايق، جمع آوري سنگريزه و پوشش گياهي سطح سامانه و عرصه طبيعي در 4 تكرار بر روي دامنه اي با شيب 15 درصد احداث گرديد. در پايين دست هر سامانه، يك مخزن جمع آوري رواناب و لوله اي جهت انتقال رواناب ها از سطح سامانه به داخل مخزن تعبيه شد. ميزان آب جمع آوري شده در داخل هر مخزن، مربوط به 17 رخداد بارشي كه منجر به توليد رواناب گرديد، به دقت اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه بيشترين مقدار ضريب رواناب مربوط به تيمار عايق به ميزان 5/86 درصد بوده است. مجموع حجم رواناب توليد شده از 17 بارش مختلف در تيمار هاي عرصه طبيعي، جمع آوري پوشش سطحي و عايق به ترتيب برابر5/38و13و4/2906 ليتر مي باشد. اين نتايج حاكي از آن است كه تيمار عايق به ترتيب 3/22و 5/7 برابر تيمارهاي جمع آوري پوشش سطحي و طبيعي رواناب توليد نموده است. لذا در مناطق خشك و نيمه خشك به منظور استفاده حداكثري از بارش هاي كوتاه مدت مي توان با ايجاد سطوح آبگير عايق كوچك با هزينه كم، آب مورد نياز گونه هاي موجود را براي تحمل شرايط خشكي و مقابله با خشكسالي فراهم نمود. اين موضوع در مناطق جنگلي تنك مناطق خشك با گونه هاي نظير بادام كوهي و بنه به منظور حفظ رويشگاه جتگلي داراي اهميت و كاربرد مي باشد.