لزوم توجه به مديريت باران در منشاء

خشك شدن خاك و افزايش سطوح غير قابل نفوذ درجه حرارت محلي را افزايش ميدهد و باعث كاهش بارندگي در سطوح وسيعتر خواهد گرديد. دليل خشكي خاك، نابودي پوشش گياهي و دليل نابودي پوشش گياهي خروج آب از محل بارش مي‌باشد كه اين‌ شرايط جز با تغيير شيوه مديريت منابع آب اصلاح نخواهد گرديد. نگهداري رطوبت در محل بارش باران و به چرخش درآوردن آن جهت مصرف گياه و نفوذ مازاد آن به زمين چنانچه در مقياس مناسب انجام شود، مي‌تواند باعث تغييرات مثبت آب و هوايي بشود و از خشكي بيشتر و گرمايش سرزمين جلوگيري نمايد. اوضاع فعلي مديريت آب باران تنها منجر به از دست رفتن آبها از سطوح شهري و طبيعي و خروج بي حاصل آنها از محل بارش و در نتيجه بر هم خوردن تعادل آبي در ميكرواقليم‌هاي مربوطه گرديده است و بنابراين نياز به يك اقدام سريع در جهت حفظ رطوبت حاصل از بارندگي در اراضي شهري، كشاورزي، جنگل و مرتع و بيابان (تا حد امكان) مي‌باشد تا اين مايه حيات به جاي اينكه از سطح خالي خاك تبخير و يا به پايين دست زهكشي شود، بداخل زمين نفوذ نموده و يا از طريق تعرق به جو برگردد تا متقابلا هوا و بارش‌ها را متعادل سازد. با اين ديدگاه علاوه بر توسعه عدالت ناشي از توزيع يكنواخت ثروت در جامعه (به جاي تمركز ثروت در دستان عده‌اي قليل) فشارهاي مختلف و موجود ناشي از كم آبي به عنوان يكي از مهمترين تهديدهاي امنيت ملي كشور كاهش يافته و در عوض توان مالي جوامع محلي به ميران قابل ملاحظه‌اي افزايش خواهد يافت.