نقش بارش و مساحت ريزحوضه بر استحصال آب باران در فصول مختلف سال (مطالعه موردي: منطقه طالقان)

ريزش آب باران مي‌تواند دسترسي به آب طبيعي را در هر جايي فراهم نمايد. با توجه به وجود بارش‌هايي با پراكنش و توزيع نامناسب در كشور، انتخاب بهترين و مناسب‌ترين روش جهت جمع‌آوري و دسترسي به آب‌باران، يك مديريت و برنامه‌ريزي صحيح را مي‌طلبد. در ايران كه جزء كشورهاي خشك كره زمين با محدوديت منابع آبي محسوب مي شود، استحصال آب باران يكي از بهترين تكنيك‌هاي مديريت بهره‌برداري از آب‌باران براي مقابله با كم‌آبي مي‌باشد. مبناي اين روش اختصاص سطحي از زمين براي جمع‌آوري نزولات و سپس ذخيره‌سازي آن براي استفاده در زمان مورد نياز است. لذا در تحقيق حاضر اقدام به بررسي پتانسيل استحصال آب‌باران در منطقه طالقان بوسيله‌ي ريزحوضه ها شد. داده‌برداري‌ها از 9 ريزحوضه با سطوح 10×10، 5×5 و 5/2×5/2 مترمربع صورت گرفت. بعد از هر واقعه بارش، رواناب جمع شده در مخازن موجود در انتهاي هر ريزحوضه اندازه‌گيري شد. داده‌هاي بارش سال آبي (1396-97) از اداره هواشناسي دريافت و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان دادند در فصل زمستان با توجه به رطوبت بالاي موجود در سطح خاك و ميزان پوشش گياهي كم، پتانسيل توليد بيشتري براي ايجاد رواناب وجود دارد. نتايج اثر مساحت ريزحوضه بر توليد رواناب نيز نشان داد كه با كاهش مساحت، ضريب رواناب بيشتر خواهد بود. بنابراين براي استحصال آب باران در منطقه طالقان بايد از ريزحوضه‌هايي با مساحت كم استفاده شود. بر اساس نتايج پژوهش توصيه مي شود براي استفاده بهينه از نزولات جوي و جهت توسعه فضاي سبز بر روي دامنه‌ها ريزحوضه هايي با مساحت كوچك ايجاد گردد و در انتهاي آنها، كاشت درختان مثمر صورت گيرد.