سياست شناسايي به مثابه الگويي سياستگذارانه در مواجهه با تنوعات هويتي: مطالعه مناطق غربي كشور

موضوع چندفرهنگ گرايي بحث در مورد افرادي است كه به عنوان اعضاي يك گروه شناخته شده اند كه در پي كسب حقوق گروهي براي به رسميت شناختن و محافظت از گروه خويش هستند.مسئله رايج در چندفرهنگ گرايي اين است كه نتوانيم تنوعات هويتي را با اصولي واحد مورد حكمراني قرار دهيم. به زعم محققان،جامعه ايراني نيز در زمره جوامع چندفرهنگي قابل دسته بندي است،زيرا در مناطق جغرافيايي آن تنوعات فرهنگي بي شماري نهفته است.براي نمونه،مناطق غربي ايران داراي تنوعات فرهنگي و زباني بالايي است و ما شاهد حضور اقوام و اقليتها و هويتهاي متعددي هستيم كه هر يك صاحب فرهنگ،ارزشها و سُنت هاي مختصِ به خود هستند.چنين تنوعي بطور همزمان مي تواند زمينه ساز فرصت ها و برخي محذورات باشد.پرسش اين است كه چگونه مي توان تنوعات و تكثر فرهنگي موجود در محيط هاي چندفرهنگي (با تاكيد بر استان كرمانشاه)را از چالشها و محذوريت ها به فرصت مُبدل نمود؟.در پاسخ مي توان گفت كه در پرتو ايده سياست شناسايي يا اعتباربخشي مي توان تنوعات موجود را مورد شناسايي قرار داد و ضمن به رسميت شناختن هويت تنوعات مورد نظر،چالشهاي احتمالي ناشي از آنها را به فرصت مُبدل نمود. هدف مقاله آن است تا ضمن نشان دادن اهميت تنوعات هويتي،راهي براي برون رفت از معضلات منتجِ از اين تنوعات را در عرصه سياستگذاري نشان دهد.نويسنده مي كوشد اين راه را در پرتو الگوي نظري سياست شناسايي در انديشه چارلز تيلور متفكر جماعت گراي معاصر به محك آزمون بگذارد و امكان و اهميت كاربست آن را نشان دهد.