بررسي زيرساخت هاي توسعه در شهرستان‌هاي استان كرمانشاه

نظريات مختلفي پس از جنگ جهاني دوم جهت تبيين و حل مسائل دنياي توسعه نيافته توسط نظريه‌پردازان ارائه شده است. هر يك از اين نظريات با توجه به خاستگاه زماني و مكاني خود بر متغيرهاي متفاوتي جهت دستيابي به توسعه متمركز بوده‌اند. نظريات ابتدايي با محوريت رشد اقتصادي و تأكيد بر سرمايه‌هاي فيزيكي مطرح شد. اما بتدريج با تكامل نظريات توسعه عوامل ديگري همچون سرمايه‌هاي انساني، فرهنگي، اجتماعي و عوامل تهادي به عنوان زيرساخت‌هاي اصلي توسعه در مركز توجه قرار گرفت. با توجه به اهميت سرمايه‌هاي مذكور، پژوهش حاضر با هدف بررسي زيرساخت‌هاي توسعه در سطح شهرستان‌هاي استان كرمانشاه طراحي گرديد. به همين منظور، برخورداري هر شهرستان از زيرساخت‌هاي مورد نياز توسعه با روش كتابخانه‌اي- اسنادي، در قالب هفت گروه سرمايه مجزا مورد ارزيابي قرار گرفت. براساس نتايج به دست آمده، بيشترين تمركز سرمايه‌هاي طبيعي و فيزيكي به ترتيب به شهرستان‌هاي كرمانشاه (شاخص 0.9) و قصرشيرين ( شاخص 0.5) اختصاص داشته است. شهرستان كرمانشاه همچنين داراي رتبه نخست برخورداري از زيرساخت‌هاي فيزيكي بخش صنعت و سرمايه‌هاي مالي است. نتايج حاكي از شكاف قابل ملاحظه در برخورداري از گروه‌هاي سرمايه‌اي مختلف به ويژه در سه گروه مذكور، بين مناطق مختلف استان است. به علاوه اين عدم توازن در رابطه با نسبت سرمايه‌هاي به كار گرفته شده در هر شهرستان نيز كاملاً مشهود است. به طوري كه مركز استان، از لحاظ سرمايه‌هاي نهادي و فرهنگي در وضعيت نامناسبي قرار دارد.