تفكر انتزاعي و استيلاي پوزيتيويسم (مطالعۀ موردي پژوهشهاي انجام شده راجع به شهرك دولت‌آباد)

فرض اصلي مقالۀ حاضر اين است كه يكي از دلايل مهم و اصلي براي عدم از پيش بردن امور توسط كارشناسان و پژوهشگران و به اصطلاح عدم توسعه يافتگي‌مان، حاصل نگاه جهانشمول‌مان به موضوعات مورد بررسي است. سالهاي متمادي است كه از چرايي توسعه نيافتگي‌مان در حوزه‌هاي مختلف همچون توسعۀ اقتصادي، توسعۀ سياسي، توسعۀ فرهنگي، توسعۀ انساني، توسعۀ شهري و... گله منديم. اگر از موضوعات ديگر بگذرم و صرفا به توسعۀ شهري و مسائل حاشيه نشيني بپردازم در پژوهش حاضر مسألۀ اصلي مورد پژوهش، بررسي چگونگي نگاه و پرداخت كارشناسان به يكي از شهرك‌هاي كرمانشاه به نام دولت‌آباد است. شهركي كه در طبقه‌بندي‌ها و نام‌گذاري‌هاي خود اين پژوهشگران به عنوان بافت مسأله دار از آن نام برده مي‌شود. روش پژوهش نيز فرا تحليل است. پژوهشهاي فراواني راجع به حاشيه نشيني در كرمانشاه وجود دارد كه در اكثر آنان بحث از شهرك دولت‌آباد نيز وجود دارد اما براي مقالۀ حاضر پنج مورد از آنان كه به طور خاص يكي از نمونه‌هاي تحقيق پژوهشها بوده‌اند انتخاب شده است. در نهايت نيز به اين نتيجه رسيديم كه تفكر غالب در پژوهشها تفكري‌است انتزاعي و پوزيتيو، كه حتي در پژوهشهايي كه با روش كيفي انجام شده اند نيز وجود دارند. اين نگاه منجر به پرداختن به بديهيات، فاصله از موضوعات پژوهش،،كليشه‌پردازي، از بين بردن تفاوت و امر خاص و در نهايت ترويج يكسان سازي مي‌شود.