حكمروايي شايسته آمايش سرزمين و توسعه پايدار استان كرمانشاه

يكي از مباحث بسيار مهم و جديد مورد نظر سياستگذاران، برنامه‏ريزان و متخصصان در ادبيات آمايش سرزمين، بحث هم‏افزايي كنشگران مديريت سرزمين، حكمروايي شايسته و ظرفيت‏سازي نهادهاي مديريت محلي است. اداره جوامع در سطوح ملي، منطقه‏اي، شهري و محلي با مسائلي روبه‏رو شده است كه يكي از آنها، ناكارآمدي حكمروايي و اداره متمركز و بالا به پايين جوامع است. بدون همكاري همة گروه‏ها و سازمان‏هاي مردمي و دولتي امكان دستيابي به توسعه پايدار امكان پذير نيست. لذا از اواسط دهه 1990 ميلادي گذاري در پارادايم غالب در مديريت سنتي به وقوع پيوست كه از آن به عنوان حكمروايي تعبير شد. حكمروايي شايسته موجب به چرخه توسعه آوردن منابع از پايين است. آمايش سرزمين با شيوه اداره سرزمبن توسط دولت ارتباط دارد. مشاركت مردم، حكمروايي شايسته و تمركززدايي از مولفه هاي مهم آمايش سرزمين است. توسعه پايدار داراي چهار بعد اساسي است و تحقق آن منوط به حكمروايي شايسته و همكاري نزديك دولت، بخش عمومي، بخش خصوصي و نهادهاي مدني است. الگوي كنوني توسعه، ناپايدار است. مديريت شهري متداول، بايد دگرگون شود؛ تداوم روال كنوني، همانا ناپايداري در شهر، كشور و زمين است. برپائي حكمروائي شايستۀ، سبب ساز توسعه پايدار است. كه تغيير رويكرد از مديريت ” براي مردم“ به سوي مديريت ” با مردم“ و ” بوسيله مردم“است. پژوهش حاضر، از نظر هدف كاربردي-توسعه‏اي و به لحاظ روش توصيفي– تحليلي (پيمايشي) مي‏باشد. جامعه آماري پژوهش 20 نفر از خبرگان و كارشناسان مديريت آمايش سرزمين مي‏باشد. نتايج پژوهش نشان مي‏دهد بين حكمروايي شايسته و توسعه پايدار استان كرمانشاه ارتباط معناداري وجود دارد و حكمروايي شايسته بر توسعه پايدار استان كرمانشاه تأثيرگذار است. پيشنهاد اين پژوهش تشكيل ستاد آمايش سرزمين استان كرمانشاه به رياست استاندار و دبيري معاونت برنامه و بودجه و اعضاء آن شامل سازمانها و نهادهاي مرتبط با آمايش سرزمين و توسعه استان كرمانشاه است.