تبيين اقتصاد نهادگرا از توسعه‌نيافتگي استان كرمانشاه

در توسعه استان كرمانشاه پارادوكسي به نظر مي‌رسد. اين استان با اختصاص 44/2 درصد از جمعيت و 54/2 درصد از مساحت كشور، تنها 86/1 درصد از ارزش‌افزوده كشور را توليد مي‌كند و به لحاظ شاخص توسعه انساني در رتبه 18 كشور است. رتبه بالاترين نرخ بيكاري و بيشترين تعداد خودكشي در صد هزار نفر جمعيت به اين استان تعلق دارد. اين در حالي است كه استان كرمانشاه موقعيت جغرافيايي ويژه‌اي دارد و وضعيت منابع طبيعي استان به‌صورت نسبي بهتر از بسياري از مناطق كشور است. اين پژوهش با روش توصيفي-تحليلي به كمك ابزارهاي تحليل اقتصاد نهادي بخصوص نظريات ويليامسون به دنبال تبيين دلايل توسعه‌نيافتگي استان كرمانشاه است. نتايج حاكي از آن است كه جغرافياي استان كرمانشاه، دو نوع آب و هواي متفاوت را از شمال شرق تا جنوب غرب استان تجربه مي‌كند كه در طول تاريخ باعث شده زندگي عشايري با تمامي الزامات فرهنگي-اجتماعي آن تبديل به شيوه غالب امرار معاش شود. اين الزامات، الگوهاي خاصي از نهادهاي غيررسمي را ترويج كرده است. اين نهادهاي غيررسمي در كنار نگاه تمركزگراي حاكمين در طول تاريخ، به نهادهاي رسمي(قوانين و مقررات) شكل داده است. اين نهادهاي رسمي و غيررسمي در فرايند تحولات عصر جديد صنعتي، يك شكل خاص از حكمراني را چه در بخش خصوصي و چه در بخش دولتي دامن زده است. وضعيت فعلي تخصيص منابع و اشتغال كه تعيين‌كننده سطح توسعه استان است، حاصل اين نوع تدبير امور(حكمراني) است كه ضمن اعمال تغييراتي در طبيعت و جغرافيا، پيامدهايي را براي جامعه كرمانشاهي به بار مي‌آورد كه حاصل آن در سطح توسعه استان مي‌توان مشاهده نمود.