محيط زيست و توسعه پايدار در استان كرمانشاه؛رويكردهاي نظري متعارض

محيط زيست و توسعه پايدار،دو مفهوم به هم پيوستهاند؛صاحبنظران روابط بينالملل،در قالب دو ديدگاه در خصوص محيط زيست سخن رانده اند.محيطزيست گرايي نهادي(كورنوكوپيانيست ) با خوشبيني تمام معتقداست كه دولت و نهادهاي تحت لواي آن توان حل مسائل زيستمحيطي را دارند.در مقابل رويكرد اكولوژيكي سبزها(نومالتوسي ) بر بدبيني نسبت به نهادهاي دولتي بنيان نهاده شدهاست و اين ساختارها را بخشي از مشكل ميداند.استان كرمانشاه براي رسيدن به توسعه پايدار ميبايست از مشكلات زيست محيطي سيستميك ونه مجزا،كه هرروزه توان حل آنها كاهش مييابد و در حال گسترشاند،گذر كند.اين مقاله با رويكرد توصيفي و ابزار كتابخانهاي اين پرسش را پاسخ ميدهد كه ارتباط ميان تحقق توسعه پايدار و محيط زيست در استان كرمانشاه را بر اساس رويكردهاي زيست محيطي در روابط بينالملل چگونه ميتوان تحليل نمود؟ مفروض اين است كه رويكرداكولوژيكي سبزها(نومالتوسي) با پرهيز از دولت محوري صرف و با نگاهي بوم محورانه قابليت تبيين و كمك به توسعه پايدار استان كرمانشاه را دارد در حقيقت با جايگزيني كنشگري زيست محيطي به جاي زمامداري دولتمحوري ميتوان مسير توسعه در استان را هموار ساخت.اين پژوهش ميان رشتهاي بوده و ميتواند در قالبي كاربردي-توسعه اي گسترش يابد.