آسيب‌شناسي پديده تخريب بافت‌هاي تاريخي بر گردشگري شهري (مطالعه موردي: منطقه دوازده تهران)

گردشگري شهري، يكي از مهم ترين و پيچيد ه ترين فعاليت هاي فضايي و مكاني انسان در جامعه شهري است كه يك فرصت بزرگ فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي براي شهرها بوجود مي آورد، اين فرصت نقش بسيار موثري در ارتقاء كيفيت زندگي شهروندان در ابعاد مختلف ايفاء مي كند. از اين رو پژوهش حاضر با روش پژوهش توصيفي- تحليلي به بررسي آسيب شناسي پديده تخريب بافت هاي تاريخي بر گردشگري منطقه 12 تهران پرداخته است. روش انجام كار براساس مدل تركيبي تحليل استراتژيك SWOT و QSPM است. جمع‌آوري داده ها به شيوه ميداني و با ابزار پرسشنامه از مسئولين و صاحب نظران جهت درك درست از عوامل موثر بر تخريب بافت هاي تاريخي بر گردشگري منطقه 12 تهران مي باشد. تحليل هاي حاصل از مدل SWOT نشان مي دهد موقعيت منطقه در رابطه با گردشگري شهري از لحاظ هر دو عامل كليدي در خانه شماره 8 قرار مي گيرد. با كمك مدل QSPM، راهبرداهاي اول تا سوم در رابطه با منطقه،WT4 ، WT2 و WT6 در اولويت قرار گرفتند. به طور كلي مي توان گفت در حال حاضر، وضعيت بافت تاريخي منطقه علي‌رغم وجود نقاط قوت و فرصت هاي پيش رو، مطلوب نمي باشد و با چالش هاي بسياري مواجهه است كه منجر به تخريب بافت ارزشمند تاريخي منطقه و به دنبال آن پيامدهاي منفي از جنبه هاي گوناگون شده است.