بررسي و تحليل شاخص‌هاي توسعه انساني در كشورهاي جهان اسلام با تاكيد بر كشور ايران(براساس گزارش 2016 سازمان ملل)

شاخص توسعه انساني به عنوان محور اصلي گزارش هاي توسعه انساني در واقع، آخرين تلاش بين المللي براي يافتن يك واحد سنجش توسعه يافتگي كشورها مي باشد كه از سه معيار آموزشي، اميد به زندگي و توليد ناخالص داخلي سرانه تشكيل شده است. استفاده از معيارهاي فوق به علت نقش مهم و انكارناپذير آنها در افزايش قابليت انسان ها مي باشد. در اين تحقيق با استفاده از آمار آخرين گزارش سازمان ملل(2016) به بررسي وضعيت كشورهاي اسلامي با تاكيد بركشور ايران پرداخته شده است. نوع تحقيق كاربردي و روش آن تحليلي مقايسه اي مي باشد. براي تجزيه و تحليل اطلاعات و داده ها از مدل تحليلي كوپراس و سيستم اطلاعات جغرافيايي استفاده شده است. يافته ها نشان مي دهد، به ترتيب كشورهاي قطر با ميزان (Qi=25106.22) كشور كويت با (19736.22 Qi=) و كشور امارات متحده عربي با ميزان (Qi= 13197.73) به ترتيب در جايگاههاي اول تا سوم قرار گرفته اند. همچنين كشورهاي ليبريا و يمن و كشور بنين نيز با احتساب كمترين امتياز Qi در جايگاههاي اخر قرار گرفتند. كشور ايران نيز در اين رتبه بندي با كسب ميزان(Qi=3528.40) در جايگاه 8 در ميان 47 كشور مورد مطالعه قرار گرفته است كه نشاند دهنده ي وضعيت بهتر كشور ايران با توجه به كشورهاي اسلامي مورد مطالعه مي باشد. براي نمايش بهتر يافت هاي تحقيق و مشخص شدن وضعيت كشورهاي مورد مطالعه با توجه محاسبات آماري، كشورها در محيط نرم افزاري سيستم اطلاعات جغرافيايي در سه طيف مطلوب، نيمه مطلوب و نا مطلوب طيف بندي شده است. كه در طيف مطلوب9 كشور، نيمه مطلوب 35 و در نهايت در وضعيت نامطلوب 3 كشور قرار گرفته اند. در نهايت سه شاخص مورد مطالعه در كشور ايران با بررسي داده هاي 39 سال اخير مورد بررسي قرار گرفت كه نشاندهندي وضعيت مطلوب و روبه رشد اين كشور مي باشد.