بررسي مديريت بحران شهري در برنامه ها و سياست هاي توسعه ايران

استقرار بسياري از سكونتگاه هاي انساني بر سرزمين هايي كه در معرض وقوع سوانح طبيعي قراردارند،به ويژه در كشور ايران ،لزوم توجه به سياست ها،طرح ها و برنامه هايي براي كاهش آسيب و مديريت بحران را اجتناب ناپذير ساخته است آمدهدف از پژوهش حاضر شناسايي نقاط قوت،ضعف ،فرصت و تهديد مديريت بحران شهري در برنامه ها و سياست هاي توسعه ايران ميباشد روش تحقيق در اين پژوهش بنيادي _نظري: و از نظر ماهيت توصيفي ميباشدبر همين اساس مقاله حاضر به جمع آوري اطلاعات از طريق روش كتابخانه اي و ابزار گرد آوري كه شامل كتب،پايان نامه ها،مقالات داخلي و خارجي و..... است.نتايج بررسي ها نشان ميدهد در تدوين برنامه اول توسعه كشور اين مقوله مورد توجه برنامه ريزان و تدوين كنندگان برنامه نبوده است. در برنامه دوم با تشكيل ستاد حوادث غير مترقبه در وزارت كشور مواد قانوني براي اين موضوع در برنامه لحاظ مي شود اما رويكرد حاكم بر جبران خسارات ناشي از حوادث تمركز داشته است. در واقع عدم توجه به رويكرد مديريت ريسك و ساماندهي و وضعيت مديريت بحران و ساخت و سازهاي كشور نقطه ضعف برنامه در اين زمينه مي باشد. اين رويكرد و نگاه در برنامه سوم توسعه كشور نيز تكرار مي شود. در برنامه چهارم با تدوين سند چشم انداز و تاكيدات مندرج در آن و سياست هاي كلي رويكرد حاكم بر تدوين برنامه در حوزه مدريت بحران به سمت مديريت ريسك و توجه به اقدامات پيش از بروز سانحه تغيير مي يابد و مواد قانوني و برنامه اي مشخصي نيز براي تحقق آن در متن قانون مد نظر قرار مي گيرد. اين رويكرد به عنوان اصل پذيرفته شده در برنامه ريزي مقابله با سوانح و مديريت بحران در برنامه پنجم نيز مورد توجه جدي قرار مي گيرد و محتواي برنامه در اين بخش بر توجه به ابعاد سخت افزاري و نرم افزاري براي مديريت جامع و بهينه بحران تمركز مي يابد