بررسي بسته بندي هاي زيست تخريب پذير درمواد غذايي

توسعه و پيشرفت سريع فنّاوري در توليد پلاستيك هاي صنعتي، موجب كاربرد هر چه بيشتر پليمرهاي مقاوم در صنايع بسته بندي و به‌خصوص بسته بندي هاي ويژه ي مواد غذايي شده است. مواد بسته بندي بيش از نيمي از زباله هاي شهروندان در كشورهاي صنعتي را تشكيل مي دهند. براي اين منظور در ايران پليمرهاي مختلف نظير پلي پرولين، پلي‌اتيلن، پلي استايرن، پلي‌اتيلن ترفتالات به‌وفور استفاده مي شود و اين در حالي است كه تجزيه ي پليمرهاي مصنوعي در طبيعت حداقل دويست سال به طول مي انجامد. اين آلاينده-ي محيط زيست كه به آلودگي سفيد مشهور است در كشور ما به علت ضعف سيستم بازيافت پلاستيك رو به رشد است. لذا نگراني از آلودگي محيط‌زيست توسط اين نوع آلاينده ها، پژوهشگران را به تحقيق بر روي امكان استفاده از پليمرهاي طبيعي زيست‌تخريب‌پذير وا‌داشته است. اين پليمرها، موادي هستند كه پس از فرآيند تجزيه توسط ميكروارگانيسم ها به‌طور كامل به آب، دي اكسيد كربن، توده ي زيستي تبديل مي شوند. شناخت و به كارگيري بيوپليمرهاي در صنعت بسته بندي نقش به سزايي در كاهش آلاينده هاي ناشي از مواد بسنه بندي خواهد داشت. هدف از اين تحقيق بررسي انواع بيوپليمرها، فيلم ها و دستاوردها وتكنيك هاي قابل استفاده ازبيو پوشش ها با قابليت تجزيه پذيري در محيط زيست در صنعت بسته بندي بدون آسيب رساندن به خواص و بافت مواد غذايي است.