بررسي روش پمپاژ و تصفيه در پالايش آبخوان هاي آلوده

نفوذ آلودگي به منابع آب زيرزميني و گسترش آن در محيط آبخوان مي تواند سلامت حجم زيادي از منابع آب زيرزميني به عنوان آب سبز و قابل نگه داري را با مخاطره مواجه سازد و موارد استفاده آن را با محدوديت مواجه سازد. ضمن اينكه به دليل نياز به تصفيه حجم زياد در محل مصرف باعث افزايش هزينه تمام شده آب مي شود. در اين پژوهش روش پمپاژ و تصفيه به عنوان يك روش كاربردي جهت احياي آبخوان هاي آلوده مورد بررسي قرار گرفته است. اين روش از چند دهه گذشته در كشورهاي توسعه يافته رواج دارد و به دليل پيچيدگي هاي عملياتي و اعمال هزينه هاي احتمالي زياد در ايران استفاده چنداني نداشته است. در حالي كه استفاده درست از اين روش مي تواند در جلوگيري از توسعه آلودگي و به دنبال آن اعمال هزينه هاي زياد تصفيه موثر واقع شود. نتايج نشان مي دهد كه موفقيت اين سيستم به دليل بزرگ بودن ابعاد و پيچيدگي هاي محيط آبخوان بستگي به استفاده از ابزار و راهكارهاي درست براي درك دقيق مساله در محيط واقعي دارد. تعيين نوع آلاينده و محدوده آلودگي از طريق نمونه برداري با ابزارهاي نوين، مهار هيدروليكي مناسب جهت جلوگيري از گسترش توده آلوده، شبيه سازي هاي كامپيوتري، عمليات پمپاژ با بيشترين حجم استخراج آلودگي نسبت به آب از طريق پمپاژ پالسي و يا پمپاژ با در نظر گرفتن شعاع تاثيرچاه ها، پايش منطقه آلوده، به كارگيري روش مناسب تصفيه و ارزيابي كلي عمليات هاي مذكور در كاهش هزينه ها و مدت زمان اجراي طرح و موفقيت روش پمپاژ و تصفيه براي رسيدن به پاكسازي به ميزان اهداف طرح موثر مي باشد.