بررسي فناوري هاي پالايش آلودگي زيرسطحي جهت احياي آب زيرزميني

با توجه به روند رو به رشد و توسعه صنايع مختلف همواره منابع آب زيرزميني در معرض تهديد آلودگي قرار دارد و آبخوان هاي بسياري در اثر اين فعاليت ها با آلودگي مواجه شده است. با توجه به عمق لايه اشباع در لايه هاي زير سطحي، همواره ابتدا لايه هاي منطقه غير اشباع در معرض آلودگي قرار گرفته و سپس آلودگي به لايه اشباع نفوذ كرده و همراه با جريان آب زيرزميني حجم زيادي از منابع آب را با آلودگي مواجه مي سازد. سازمان هاي حفاظت محيط زيست در كشورهاي توسعه يافته روش ها و راهكارهايي براي جلوگيري از آلودگي منابع آب و خاك و احياي آبخوان هاي آلوده ارائه كرده اند. در اين مقاله روش گياه پالايي مشتمل بر كنترل هيدروليكي، تثبيت، تصفيه، تخريب و استخراج گياهي به همراه روش پالايش زيستي شامل پالايش طبيعي، تقويت زيستي و تحريك زيستي و همچنين روش تزريق هوا و استخراج بخار خاك به عنوان روش هاي كم هزينه با كمترين آثار مخرب بر محيط زيست مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان مي-دهد كه كاربرد هر يك از اين روش ها به طور مجزا با محدوديت مواجه بوده و قادر به حذف آلودگي به ميزان استانداردهاي محلي نبوده و دستيابي به اهداف پالايش نياز به زمان طولاني دارد. در روش گياه پالايي پالايش تنها در ناحيه محدود به ريشه ها انجام مي گيرد. روش پالايش زيستي براي انواع آلودگي ها محدوديت دارد. روش هوادهي با فرضيات زيادي نياز به مدل سازي ناحيه آلوده دارد و از پيچيدگي برخوردار است. همچنين روش استخراج بخار خاك نياز به شناسايي دقيق ناحيه آلوده دارد و در حين پالايش خاك، امكان آلودگي ناحيه اشباع وجود دارد. بنابراين با توجه به نوع آلودگي، شرايط و امكانات موجود تلفيق دو روش و استفاده كمكي از هر يك از اين روش ها در كنار روش اصلي مي-تواند ضمن پالايش منطقه اشباع و غير اشباع در عملكرد پالايش و زمان اجراي اين پروژه ها موثر واقع شود.