بررسي كارايي مدل دراستيك و روش زمين آماري كريجينگ نشانگر در تعيين نقاط آسيب پذير آبخوان دشت مشهد

شناسايي و تحليل آسيب پذيري آبخوان ها، ابزاري مديريتي جهت حفظ منابع آب زيرزميني از آلودگي مي باشد. مدل دراستيك شناخته شده ترين روش شاخص هم پوشان است كه شامل 7 پارامتر موثر انتقال آلودگي به خاك است. در تحقيق حاضر از مدل دراستيك جهت برآورد ميزان آسيب پذيري آبخوان دشت مشهد استفاده گرديده است. سپس كارايي اين روش نسبت به روش كريجينگ نشانگر در تعيين نقاط آسيب پذير مورد تحليل قرار گرفت. روش زمين آماري كريجينگ نشانگر با در نظرگرفتن آستانه مجاز آلودگي، نقشه هاي احتمال آلودگي آبخوان را مدل مي كند. با در نظر گرفتن رگرسيون لجستيك، به عنوان تحليلگر آماري، مقايسه اي بين دو نقشه آسيب پذيري با مدل دراستيك و خطر آلودگي با كريجينگ نشانگر انجام گرديد. نتايج نشان دهنده عدم وجود ارتباط آماري بين احتمال آسيب پذيري روش دراستيك و نقشه هم احتمال كريجينگ نشانگر مي باشد. بنابراين ميتوان چنين استنباط كرد، روش دراستيك با در نظر گرفتن همه پارامترهاي دخيل در آسيب پذيري و آلودگي آبخوان روش دقيق تري نسبت به روش كريجينگ نشانگر مي باشد.