بررسي افت سطح ايستابي منابع آب زيرزميني دشت خاش با استفاده از زمين آمار و GIS

در حال حاضر، در كشور به دليل برداشت بيش از حد مجاز آب از سفره‌هاي ز ير زميني، منابع آب ز يرزميني به شدت رو به كاهش است. كاهش حجم آب هاي ز ير زميني از يكسو و فعا ليت هاي انسان از سو ي ديگر، موجب كاهش كيفيت منابع آب هاي زيرزميني وتخريب اراضي با گذشت زمان مي‌گردد. دراين تحقيق به بررسي تغييرات مكاني و زماني سطح آب زيرزميني دشت خاش با استفاده از روش‌هاي زمين آماري در دوره آماري(1388-1381) پرداخته شده است. ابتدا داده‌هاي سطح ايستابي مربوط به 36 حلقه چاه منطقه در سال‌هاي 1381 و 1388 جمع‌آوري گرديد. پس از كنترل كيفيت و صحت آمار و بررسي نرمال بودن آن‌ها، از روش‌هاي مختلف ميان‌يابي شامل روش‌هاي ميان‌يابي قطعي(توان‌دهي عكس فاصله(IDW) ، روش چند جمله‌اي مكاني(LPI)،روش چند جمله‌اي جهاني(GPI) با توان‌هاي 1و 2و 3، روش توابع پايه شعاعي(RBF) (اسپلاين كاملا منظم، اسپلاين با كشش، مولتي كوادريك، مولتي كوادريك معكوس، اسپلاين صفحه نازك) و روش‌هاي زمين آماري (روش كريجينگ معمولي(OK)، كريجينگ ساده(SK)، كريجينگ گسسته(DK) جهت ميان‌يابي سطح ايستابي استفاده شد . انتخاب بهترين روش ميان‌يابي با استفاده از معيارهاي ME و RMSE و R2 انجام گرفت. سپس نقشه‌هاي پهنه‌بندي مكاني در ابتدا و انتهاي دوره مطالعه ترسيم شد. نتايج نشان داد كه واريوگرام مدل گوسي به عنوان بهترين مدل برازش شده به ساختار فضايي داده‌ها و روش چند جمله‌اي جهاني از بين روش‌هاي درون‌يابي قطعي و روش كريجينگ معمولي از بين روش‌هاي زمين آماري، بهترين روش ميانيابي عامل سطح آب مي باشد. نتايج بدست آمده از پهنه بندي، حكايت از افزايش سطح آب زيرزميني در قسمت هاي مركزي و كاهش آن در ساير قسمت هاي دشت در اين دوره آماري دارد.