تاثير مديريت بقايا، روش هاي خاك ورزي و الگوي نشاءكاري بر عملكرد گياه دارويي استويا

به منظور بررسي اثر مديريت بقايا، روش هاي خاك ورزي و الگوي نشاء كاري بر عملكرد گياه دارويي استويا، آزمايشي در قالب طرح پايه بلوك هاي كامل تصادفي با كرت هاي دوبار خرد شده با سه تكرار در دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي خوزستان در سال 1396-1397 انجام شد. فاكتورهاي آزمايش شامل دو سطح بقايا (بدون بقايا و 70درصد بقايا)، روش هاي خاك ورزي (خاك-ورزي مرسوم و كم خاك ورزي) و الگوي نشاء كاري (كاشت روي پشته با فاصله 75 سانتي متر، كاشت روي پشته با فاصله 50 سانتي متر، كاشت داخل جوي با فاصله 75 سانتي متر و كاشت داخل جوي با فاصله 50 سانتي متر) بودند. نتايج نشان داد كه سطوح مختلف بقايا و روش هاي خاك ورزي تاثير معني داري بر عملكرد وزن خشك برگ استويا نداشت، در حالي كه فاكتور الگوي نشاء كاري در سطح 1درصد معني دار شد و بيشترين ميزان عملكرد متعلق به تيمار كاشت روي پشته با فاصله 50 سانتي متر بود. با توجه به اثرات متقابل، تيمار بدون بقايا با كم خاك ورزي و الگوي كاشت روي پشته با فاصله 50 سانتي متر بيشترين ميزان عملكرد (7/1016 كيلوگرم در هكتار) را نسبت به ساير تيمارها داشت.