بهينه سازي ريزازديادي دو رقم بومي سيب گل‏بهار و شربتي

تاكنون مطالعات زيادي در رابطه با كشت بافت و ريزازديادي در ارقام مختلف صورت گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بهينه سازي ريزازديادي دو رقم بومي سيب (گل‏بهار و شربتي) و بررسي اثر محيط هاي كشت مختلف به همراه تنظيم كننده هاي رشد گياهي بود كه در دو فصل رشد بهار و پاييز اقدام به نمونه برداري شد. ريز نمونه هاي داراي يك جوانه جانبي پس از ضدعفوني در محيط كشت MS Murashige and Skoog, 1962)) داراي يك ميلي گرم در ليتر,GA3 يك ميلي گرم در ليتر ,2IP 1/0 ميكرومولار در ليتر ,IBA 2 ميكرومولار در ليتر BAP به همراه 30 گرم در ليتر ساكارز، 7 گرم در ليتر آگار و 100 ميلي گرم در ليتر فلوروگلوسينول قرار گرفتند و طي هر بار واكشت درصد آلودگي و زنده ماني آنها اندازه گيري شد، نتايج نشان داد درصد زنده-ماني در فصل بهار بطور قابل ملاحظه اي بالاتر از فصل پاييز بود كه اين موضوع رابطه عكس با افزايش درصد آلودگي در فصل پاييز داشت. در اين آزمايش اثر بهترين محيط پرآوري در شش محيط مختلف (MS, VS, WPM, MS+2IP, VS+2IP, WPM+2IP) حاوي غلظت هاي يكسان تنظيم كننده هاي رشدي ((1mg/L GA3, 0.1 µM IBA, 2 µM BAP و 2IP در دو سطح صفر و يك ميلي گرم، بر روي شاخص هاي رشدي از جمله تعداد شاخه جانبي، طول شاخه اصلي، ارتفاع كل شاخساره ها، تعداد برگ و همچنين وزن تر و خشك گياهچه ها 6 هفته پس از كشت مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد در فاصله زماني 6 هفته بيشترين ميزان پرآوري در بين محيط هاي آزمايش در هر دو رقم براي اكثر شاخص هاي رشد در محيط كشت MS حاصل شد. همچنين محيط MS در رقم گل‏بهار بهترين نتايج را از نظر تعداد شاخه جانبي (بطور ميانگين 3 شاخه) در صورتي-كه در محيط VS تنها با ميانگين 1 شاخه، كمترين باززايي و همچنين بيشترين طول شاخساره به ترتيب در ارقام گل‏بهار و شربتي (9/3 و 7/3) نيز در محيط MS حاصل شد. در اين تحقيق آزمايش ها براي هر رقم به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي به صورت جداگانه انجام شد.