بررسي پارادايم هاي مديريت آب كشاورزي در ايران

اهميت و نقش آب در حيات زراعي و روستايي ايران در دوره هاي گوناگون اين سرزمين انعكاس يافته است. بطوريكه ساكنان اين فلات عظيم منابع آب خود را، بيش از هزاران سال، به طريقي كه ما امروزه پايدار مي ناميم، مديريت كرده اند. با اين حال، در دوران مدرن، توسعه اجتماعي و اقتصادي سريع يك بحران جدي آب براي اين ملت عظيم ايجاد كرده است. همچنين تراژدي آب ايران محدود به آب هاي سطحي نيست، بلكه تخمين زده مي شود كه ايراني ها در حال حاضر بسياري از ذخاير آب هاي زيرزميني خود را استفاده كرده اند. اين امر در شرايطي است كه به جاي مديريت فعال براي جلوگيري از مشكلات آب، مديريت واكنش ايران در درمان علائم متمركز شده است، در حالي كه علل مشكلات به مرور زمان در حال بدتر شدن است. با توجه به شرايط پيش آمده و جهت بازگرداندن آنچه كه از دست داده ايم، پژوهش حاضر به بررسي پارادايمهاي مديريت آب كشاورزي ايران در قالب سه پارادايم سنتي، مدرن و آينده پرداخته است