بررسي همزماني تغذيه اي در نشخواركنندگان

مفهوم بهبود عملكرد دام فراتر از برآورد ساده نياز هاي آن بوده و در چند دهه اخير همزماني شكمبه اي پروتئين و انرژي در دسترس، مورد توجه قرار گرفته است. همزماني اگر چه از لحاظ نظري جالب بوده ولي در عمل امري دشوار مي باشد. براي همزماني شكمبه اي موفقيت آميز، توانايي براي پيش بيني مقادير سوبستراهاي متنوع در دسترس و سرنوشت آن ها در شكمبه ضروري مي باشد. راندمان استفاده و توليد سوبستراهاي منابع مختلف؛ تحت تاثير خواص ذاتي، تعاملات، تحولات و عبورشان از شكمبه قرار مي گيرد. عواملي مانند ميزان عبور و يا pH شكمبه كه نرخ يا ميزان تخمير سوبسترا را تغيير مي دهند مي توانند بر عملكرد مواد مغذي در شكمبه تاثير بگذارند بنابراين بايد هنگام همزماني تغذيه اي مد نظر گرفته شوند. توانايي ما براي تخمين سوبستراي در دسترس شكمبه، بوسيله تنوع طبيعي در تركيب خوراك و عدم دقت در اجزا و آناليزهاي قابليت هضم به چالش كشيده مي شود. در حال حاضر سنجش هاي آزمايشگاهي ممكن است دقت مناسب را براي توصيف قابليت هضم اجزاي خوراك در رژيم هاي غذايي در شرايط in vivo به همراه نداشته باشند. برخي موارد نشان مي دهند كه مقدار يا الگوي عرضه كربوهيدرات قابل تخمير نسبت به الگوي عرضه پروتئين، تاثير بيشتري بر توليد و كارايي ميكروبي دارد. اگر پروتئين ها و اسيد آمينه هاي درون زاد كمبودهاي پروتئيني دام را پوشش دهند ممكن است پاسخ حيوان به تغييرات در عرضه پروتئين به شكمبه كاملا مشخص نباشد. عوامل حيواني، مانند پاسخ هاي ايمني بدن و آسيب هاي بافتي پايدار و همچنين بخش بندي مواد مغذي براي توليد ممكن است پاسخ حيوان به تغيير در عرضه مواد غذايي را تحت تاثير قرار دهد. بنابر اين بايد مجموعه اي از عوامل داخلي و خارجي در رژيم غذايي در نظر گرفته شوند، همزماني به دقت آگاهانه بيشتري در دستكاري رژيم غذايي نسبت به تأثيرات متداول احتمالي دلالت دارد. آيا ما مي توانيم در حيوان و شكمبه، شرايطي را ايجاد كنيم كه سوبستراها يا مواد مغذي مورد نياز براي افزايش بهره وري و كارايي، از رژيم غذايي و يا منابع درون زاد در دسترس باشند؟