چالش فضاهاي رها شده در طراحي شهري معاصر

در شهرهاي معاصر، چالش اصلي طراحان در توسعه هاي جديد، ايجاد محيط هاي خارجي به عنوان چارچوب هايي اجتماعي و وحدت بخش مي باشد. اغلب فعاليت هاي طراحان صرفاً به صورت يك برخورد آرايشي بعد از عمل، با فضاهايي است كه اصولاً براي استفاده ي عموم، طراحي و برنامه ريزي شده اند. معمولاً در توسعه هاي شهري، ساختمان ها را مانند مجموعه ايي از عنصرهاي مجزا در زمين مستقر كرده و ارتباط آن ها به عنوان اجزاي يك بافت بزرگ تر؛ كه شامل خيابان ها، ميدان ها و فضاهاي باز سرزنده مي باشد، با ديگر اجزا درنظرگرفته نمي شود. الگوهاي رشد هم صرفاً با درنظرگرفتن نقشه ي دو بعدي كاربري زمين تبيين مي گردد و ارتباط سه بعدي بين ساختمان ها و فضاها موردتوجه قرار نمي گيرد. درك درستي از رفتار انسان هم حاصل نمي شود. در اين فرآيند كه امروزه بسيار معمول شده است، فضاي شهري را به عنوان يك حجم خارجي با مشخصات فيزيكي و ظاهري كه با فضاهاي ديگر در ارتباط است، در نظر نمي گيرند. بنابراين محصول اغلب طراحي هاي محيطي، يك سري ضد فضاهاي اساساً بي شكل است. رويكردي كه در اين تحقيق به آن پرداخته مي شود در حد فاصل طراحي ساختمان براي سايت هاي خاص، و تهيه ي نقشه ي كاربري زمين شهري قرار مي گيرد. در اين رويكرد، به مفهوم شهرسازي به عنوان يك نگرش الزامي در طراحي شهري اهميت داده شده است، به اين مفهوم كه محيط هاي عمومي كه داراي ارتباط فضايي اند، بر برنامه ريزي جامع عنصرهاي محيط ارجحيت دارند. بر اساس نتايج اين تحقيق، قبل از هر طراحي معماري در يك سايت خاص يا هر طراحي منظر شهري، بايستي فاصله ها و الگوهاي كلي فرصت هاي توسعه شناسايي شده و آن ها را به عنوان يك عنصر مهم در برنامه ريزي كاربري شهري، دخالت داد