چگونگي توانمند سازي مديريت شرايط بحراني با رويكرد كاهش خطرپذيري ابنيه

مديريت بحران مقوله‌اى نوپديد در زمينه مقابله با پيامدهاى حوادث غيرمترقبه و بحران‌هاى ناشى از آن‌ها است. موضوع مديريت بحران در حوزه‌هاي مختلف مطرح است. سازمان‌ها به عنوان يكي از اجزاي اصلي جامعه امروزي نيز از اين امر مستثني نيستند. مديريت بحران با مفهوم ساماندهي، بهسازي و بازسازي با تركيبي از فرآيندهاي اجتماعي، روانشناختي، فرهنگي، اقتصادي، معماري و سياسي نقش بسزايي در ارتقاء درجات سيستم‌هاي پايداري محيطي داردكه نيازمند مطالعات محققين ميان رشته‌اي در تمامي سطوح است. با توجه به ماهيت بحران كه پيامدهاي منفي سياسي- اجتماعي دارد به نظر مي‌رسد در برنامه‌هاي ساماندهي و بازسازي طراحان بايد علاوه بركاستي‌هاي محسوس موجود به مواردي كه فوراً قابل رويت نيستند نيز بپردازند، تقويت سيستم‌هاي اداري، اجتماعي، اقتصادي وروانشناختي جامعه‌اي كه درگير سانحه است در پايداري سيتم‌ها تاثير قابل ملاحظه‌اي دارد. هدف اصلي اين مقاله كنكاش در مفهوم مديريت بحران به عنوان زيرسيتمي از سيتم پايداري محيطي است، در اين تحقيق سعي شده است كه با مطالعه اسنادي كه بر اساس مرور و مستندات مربوط به نظريات مرتبط با موضوع تحقيق صورت گرفته است، در جريان بررسي كتابخانه اي جستجوي و اينترنتي، مقالت پژوهشي و كاربردي همچنين بررسي هاي موردي و ياگزارشات منتشرشده در مجالت علمي پژوهشي داخلي و خارجي در زمينه نقش طراحان شهري و معماران در سيستم‌هاي پايداري محيطي بارويكرد مديريتي بحران ها مورد بررسي قرارگرفته و درخاتمه كدهايي جهت طراحي پايدارتر ارائه گردد.