انعطاف پذيري در مجتمع هاي آموزشي كودكان كار

امروزه اين نياز احساس ميشود كه بتوان فضايي طراحي كرد كه بتواند به تمام نيازهاي كاربران مخصوصا كودكان پاسخ دهد و بتواند همزمان چندين عملكرد را تحت پوشش قرار دهد. يكي از اين كاربري ها مجتمع هاي آموزشي مي باشند، و با توجه به پيشرفت روز افزون علم ، اين بنا بايد به گونه اي طراحي شود كه بتواند به نيازهاي متناسب با اين پيشرفت و تغييرات پاسخگو باشد. آنچه در ابتدا در تعريف مجتمع آموزشي به ذهن متبادر مي‌شود تجميع حداقل سه واحد آموزشي از سه دوره تحصيلي و از يك جنسيت در يك مجموعه و يا نزديك به هم تحت يك مديريت مي‌باشد‌‌ ، كه البته اين تعريف در خصوص مجتمع آموزشي شهري مصداق دارد اما با توجه به اهداف‌‌‌‌‌‌، شرايط و انگيزه‌‌هايي كه براي تشكيل مجتمع در هر جامعه وجود دارد‌‌، تعريف مجتمع نيز ممكن است متفاوت باشد. رفتار و ذهنيت كودكان بر اثر مواجهه با محيط اطراف شكل مي‌گيرد. يكي از مشكلات بسيار مهم كه امروزه جوامع بشري و به طور جدي تر جوامع در حال توسعه را در بر ميگيرد‌‌‌‌‌‌، پديده كودكان كار مي‌باشد و اين در حالي است كه نداشتن محل زندگي مناسب و زندگي در خيابان و يا مخروبه‌هاي ساختماني علاوه بر اين كه براي كودكان ناامن و به دور از حقوق اوليه آنها مي‌باشد و موجب ناامني و بي ثباتي فضاي اجتماعي شهري نيز مي‌شود. مسئله اصلي در اين پژوهش‌‌‌‌‌‌، به بررسي و دسته بندي اين معيارها و مفاهيم و ضوابط ميپردازد كه بتوان بر اساس آنها به طراحي مجتمع هاي آموزشي انعطاف پذير دست يافت . شيوه تحقيق در مقاله پيش رو ، توصيفي- كيفي و مطالعات اوليه با استفاده از كتاب هاي موجود در كتابخانه و مقالات با موضوع مرتبط استفاده شده است. گردآوري اطلاعات نيز به روش اسنادي است كه شامل استفاده برخي كتاب ها و پايان نامه ها مي باشد.