شهرسازي تاكتيكي در جهت توسعه پياده محور در چهارباغ عباسي اصفهان

يكي از تحولات اخير در گرايش هاي جديد شهرسازي جهان، توجه به حركت پياده و نيازهاي آن به عنوان يك موضوع فراموش شده مهم شهري است. جنبش گسترش فضاهاي پياده، نه تنها سيماي كالبدي شهرها را عوض كرده، بلكه تغييرات نويني در كيفيت زندگي شهري و رفتار اجتماعي و فرهنگ مردم به وجود آورده است. در سالهاي اخير شيوه مداخله نويني در فضاهاي شهري تحت عنوان شهرسازي تاكتيكي توسط مايك ليدون و همكارانش مطرح شده است كه هدف اصلي آن پاسخگويي به نيازهاي شهروندان در فضاي شهري و دستيابي به نتايج و تأثيرهاي قابل توجه در شهر در كوتاه ترين زمان ممكن است. هدف از اين پژوهش شناخت شهرسازي تاكتيكي در جهت توسعه محورپياده چهارباغ است. نمونه موردي محورچهارباغ است. داده هاي مقاله حاضر، براساس مطالعات كتابخانه اي و نيز روش كيفي، برداشت ميداني، مشاهده به دست آمده است. بعد از بررسي محورهاي پياده و پيدايش شهرسازي تاكتيكي مورد بررسي قرار گرفته و به اصل مشاركت به عنوان اساس اين نوع فرايند، پرداخته شده است. پس از شناخت و تحليل محدوده مورد مطالعه اين نتيجه حاصل مي گردد، شهرسازي تاكتيكي در عصر حاضر و با توجه به شرايط نامساعد مشاركت مردم در اصفهان، مي تواند نقطه عطفي در تلاش به جهت رشد و توسعه زمينه هاي مشاركت مردمي در پروژه هاي شهريرا فراهم آورد، موجب افزايش رضايتمندي شهروندان از مشاركت و حضور فعالشان در حوزه شهرسازي گردد و به تحقق خواسته-هاي سازمان هاي ذي نفع، ارگان ها و ساكنان محله ها در بافت هاي مختلف شهري بيانجامد. به علاوه با توجه به زمينه هاي فرهنگي در اصفهان، امكان رشد و توسعه شهرسازي تاكتيكي و مشاركت مردم با توجه به پيشينه فرهنگي شان بيشتر خواهد بود كه مي توان در آينده تاثيرات متقابل فرهنگ و شهرسازي تاكتيكي را مورد بررسي قرار داد. و در آخر پيشنهاداتي كه با توجه به مشاركت مردم در اين زمينه مي توان عنوان كرد