امكان‌سنجي توسعه پايدار با تأكيد بر بعد زيست‌محيطي، در مناطق شمالي و جنوبي شهر بوشهر

بعد از انقلاب صنعتي، با توجه به دستيابي بشر به ابزارهاي جديد، افزايش جمعيت و گسترش ايده مصرف انبوه، روزبه‌روز تعادل بين بشر و محيط طبيعي، به زيان محيط طبيعي به‌هم‌خورده است. درواقع ويژگي‌هاي توسعه جوامع شهري امروز، سبب ناپايداري انسان‌ها و محيط‌زيست(محيط طبيعي و محيط مصنوع) شده است. توسعه پايدار، فرايندي است كه ضمن توجه داشتن به رشد اقتصادي، عدالت اجتماعي و پايداري منابع زيست‌محيطي را نيز مورد تأكيد قرار مي‌دهد. درنتيجه امروزه، توسعه پايدار به‌عنوان كليدي‌ترين مفهوم وارد حيطه مديريت و برنامه‌ريزي شهري شده است. هدف اين پژوهش، ضمن ارائه مختصر از مباني و مفاهيم توسعه پايدار با تأكيد بر بعد زيست‌محيطي، آگاهي از وضعيت پراكنش شاخص‌هاي زيست‌محيطي توسعه پايدار شهري، شامل؛ سطح كيفيت تأسيسات شهري، ميزان سرانه‌هاي استاندارد شهري، تعداد كاربري‌هاي آلوده‌كننده محيط شهري، ميزان دسترسي‌ها در شهر، ميزان بهره‌وري از زمين شهري، روند تخريب باغات و اراضي، ميزان مقاومت ابنيه و وضعيت اجتماعي-اقتصادي ساكنين، در دو منطقه شمالي و جنوبي شهر بوشهر و تعيين منطقه مستعد توسعه پايدار از ميان دو منطقه موردمطالعه اين شهر هست. روش تحقيق در اين پژوهش، توصيفي-تحليلي بوده و براي گردآوري اطلاعات، از روش كتابخانه‌اي استفاده‌شده است و از طريق روش AHP، شاخص‌هاي زيست‌محيطي تعيين‌شده در دو منطقه موردمطالعه شهر بوشهر، وزن دهي و مقايسه شده‌اند. بر اساس نتايج، منطقه يك شهر بوشهر(منطقه شمالي)، داراي شرايط بهتري به‌منظور امكان‌پذيري توسعه پايدار با تأكيد بر محوريت زيست‌محيطي هست و لازم است، عواملي همچون ميزان سطوح اختصاص داده‌شده به كاربري‌هاي خدماتي، چگونگي توزيع جمعيت و روند تخريب اكوسيستم‌هاي موجود، در اين محدوده، با توجه به اصول توسعه پايدار، در اولويت توجه قرار گيرد