ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ اصول طراحي شهري ايراني

شهرها به عنوان كانون تجمع انساني، مدام منابع بيشتري را طلب مي‌كنند. اثرات سوء زيست محيطي، بحران انرژي و رشد شهري مسلط قرن بيستم، به شكل گسترش افقي، پيامدهاي نامطلوب اقتصادي، اجتماعي و به ويژه زيست محيطي را به همراه داشته و منجر به مطرح شدن نظريه توسعه پايدار و توجه به محيط زيست گرديده است. توجه به توسعه پايدار بيشتر متوجه شهرهاست و توسعه محله كمتر مورد توجه قرار گرفته است. محله به عنوان بخشي از ساختار شهر همواره در طول تاريخ از جايگاه و موقعيت ويژه‌اي برخوردار بوده است. در جامعه امروز شهري براي دستيابي به توسعه پايدار، محله بنيادي‌ترين عنصر شهري و حلقه واسط بين شهر و شهروندان است. معيارهاي پايداري محلات آينه‌اي براي تجزيه و تحليل پايداري شهرها براي سطوح بالاتر هستند. از طرفي شهر سنتي ايراني، شهري بود كه بر اساس باورها، اعتقادات مذهبي و تاحد بسيار زيادي نيازهاي انسان مسلمان شكل گرفته بود. چنين وضعيتي نوعي نظم و تعادل را در ابعاد مختلف كالبدي، اجتماعي و ... به وجود آورده بود. در شرايط معاصر و در فضاي كنوني معماري و شهرسازي كه ايده طراحي محلات پايدار مطرح مي‌شود، تاملي در روش‌هاي طراحي شهري سنتي ايراني، موضوعي درخور توجه است. مطالعه حاضر به اصول سازمان دادن فضاهاي شهر ايراني از ديدگاه توسلي، اصول طراحي سنتي ايراني از ديدگاه پيرنيا، اصول و قواعد مكتب اصفهان در شهرسازي و اصول كلي شكل دهنده ساختار محلات سنتي از نگاه حبيبي پرداخته است. در راستاي هدف پژهش سعي گرديده در كنار مروري بر مهم‌ترين منابع مكتوب مرتبط با محله پايدار و استخراج معيارها و راهكارهاي آن، اصول و روش‌هاي طراحي شهري سنتي ايراني نيز مدون گردد و با روشي تحليل محتوا ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ اصول طراحي شهري ايراني استخراج گردد. در نهايت مي‌توان به محله‌اي دست يافت كه با باززنده‌سازي ارزش‌هاي گذشته، هويت خود را حفظ كرده و در عين حال ويژگي‌هاي محلات معاصر، متناسب با نيازهاي ساكنين را در خود جاي دهد.