عوامل مؤثر بر رضايتمندي در مجتمع هاي رفاهي بين راهي با تأكيد بر مردم مداري

در عصر حاضر با توجه به توسعه صنعت حمل و نقل به ويژه حمل و نقل جاده اي و گسترش فناوري ساخت وسايل نقليه و توسعه و تنوع راه هاي ارتباطي، موضوع ارائه خدمات در طول راه ها به مسافران و رانندگان دچار دگرگوني اساسي شده و همچنين خدمات موردنياز آنان از نظر تنوع، كميّت و كيفيت نيز تغيير كرده است. از اين رو چند سالي است كه احداث مجتمع هاي خدماتي- رفاهي بين راهي در جاده هاي كشور به منظور ساماندهي خدمات بين راهي جاده اي و افزايش رفاه رهگذران جاده ها مورد توجه قرار گرفته است، قابليت هاي بالقوه بسياري در اين مجتمع ها نهفته هست كه مي توان از آنها در جهت نيل به اهداف بزرگتري همچون توسعه و توازن منطقه اي بهره برد. از سوي ديگر، در نظر گرفتن نقش هاي جديد براي اين مجتمع ها، ضمن آنكه مي تواند گام مهمي در جهت توسعه پايدار مناطق تلقي شود، باعث مي شود كه ادامه فعاليت مجتمع هاي خدماتي- رفاهي بين راهي و گسترش دامنه فعايت آنها از نظر اقتصادي توجيه پذير باشد. تبعات مثبت احداث اين مجتمع ها به ويژه از جنبه گردشگري و نقش ارزنده آن در توسعه پايدار منطقه، همراه با تأثيرات مستقيم آن بر مردم منطقه و رهگذران جاده ها تا حدي است كه گاهي نياز است تا نهادهاي اجرايي براي احداث مجتمع ها و كمك به استقرار فعاليت آن ها پيشقدم شوند، به طوري كه دولت در بند (د) ماده 163 قانون برنامه پنجم توسعه جمهوري اسلامي وجوهي را براي كمك به احداث مجتمع هاي خدماتي رفاهي بين راهي و پايانه هاي مسافري اختصاص داده است. از اين¬رو مقاله حاضر به بررسي كاربست اجتماع پذيري و مردم مداري در طراحي مجتمع خدمات رفاهي بين راهي با رويكرد رضايتمندي مي پردازد.