نقش بازآفريني پايدار ميادين تاريخي در توسعه گردشگري فرهنگي

بافت تاريخي هر شهر از مهم ترين بخش هاي هويتي آن محسوب مي شود كه داراي عناصر و نشانه هاي تاريخي و فرهنگي متعدد مي باشد. اقدامات مدرنيستي طي دهه هاي متاخر، منجر به ايجاد تغييرات عمده در ساختار كالبدي و فضاهاي شهري موجود در بافت كهن شده است. به طوري كه امروزه فضاهاي عمومي، بيشتر به مثابه معبري براي عبور و نه براي مكث و تعاملات اجتماعي در نظر گرفته مي شوند. با توجه به اين كه از بين تمام گونه هاي فضاي شهريآن چه كه عموميت بيشتري داشته ميادين شهري بوده اند ، براي احياي مجدد ميادين تاريخي نياز به يكسري اقدامات مرمت شهري مي باشد تا علاوه بر احياي كالبدي و عملكردي، حيات اجتماعي نيز در آنها زنده گردد.از آن جا كه ميادين تاريخي به عنوان پتانسيل و جاذبه گردشگري و توريستي هر شهر به حساب مي آيند،لذا برنامه ريزي در احيا و بازآفريني پايدار اين ميادين حائز اهميت مي باشد. در اين تحقيق سعي شده است با بررسي هاي توصيفي و كتابخانه اي از منابع موجود و تحليل اطلاعات بدست آمده به بررسي نقش بازآفريني پايدار ميادين تاريخي در توسعه گردشگري فرهنگي پرداخته و راهكارهايي در جهت تقويت نقش آن ها و در نتيجه تداوم گردشگري فرهنگي ارائه شود. نتيجه اين كه بازآفريني پايدار با تكيه بر چهار اصل بازآفريني كالبدي،اجتماعي و فرهنگي،اقتصادي و زيست محيطي منجر به ارتقا كيفيت ميادين شهري شده و در نتيجه زمينه لازم را براي توسعه گردشگري فرهنگي فراهم مي آورد