تأثير مناسب سازي فضاهاي عمومي شهري براساس تجربه زيسته و ويژگي-هاي زنان بر پايداري شهري

امروزه بخش اعظمي از جمعيت جهان در شهرها زندگي مي كنند. با افزايش روزافزون جمعيت ساكن در شهرها و افزايش مشكلات و مسائل آن ها، در اوايل قرن بيستم ميلادي توجه به شهرها در قالب طرح هاي توسعه شهري مد نظر قرار گرفت و در اواخر همين قرن مباحث پايداري در شهر اهميت يافت. شهرها در كشورهاي در حال توسعه-اي مانند ايران، با چالش هاي بي شماري در زمينه پايداري رو به رو هستند. از جمله مشكلات و ضعف هاي اين شهرها، عدم توجه به ويژگي هاي زنان و تجربه آن ها از زندگي روزمره در طراحي فضاهاي شهري است. درحالي كه به نظر مي رسد كه بررسي ويژگي ها و تجربه زيسته زنان و توجه به تفاوت هاي آن ها با مردان و لحاظ نمودن اين موارد در بازطراحي فضاهاي شهري مي تواند به پايداري شهر كمك شاياني كند. اين تحقيق بر آن است تا با استفاده از روش تحقيق توصيفي – تحليلي و با استفاده از مطالعات كتابخانه اي ضمن بررسي چگونگي تأثير توجه به ويژگي ها و تجربيات زنان طي زندگي روزمره در طراحي فضاهاي شهري بر پايداري شهر، چارچوب يكپارچه طراحي شهري براي طراحي و مناسب سازي فضاهاي عمومي شهري در شهرهاي ايران با تأكيد بر ويژگي ها و تجربه زيسته زنان در راستاي توسعه پايدار شهري ارائه نمايد. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه با طراحي براساس چارچوب ارائه شده، نه تنها پايداري اجتماعي بلكه با توجه كردن به ويژگي هايي مانند جزئي نگري و حساسيت زنان نسبت به پاكيزگي، ضعف زنان در جهت يابي و...، پايداري زيست محيطي، كالبدي و اقتصادي شهر افزايش خواهد يافت.