واكاوي ديدگاه و نگرش جامعه روستايي به گردشگري نواحي روستايي

براي جذب گردشگران بصورت پايدار وجود يك جاذبه به تنهايي كافي نخواهد بود. وجود چندين جاذبه گردشگري در يك منطقه لازم است تا بتواند انگيزه لازم براي گردشگران را ايجاد نمايد، جاذبه هاي گردشگري يكي از مهمترين دلايل مسافرت مردم به يك مقصد خاص است. و به عنوان عامل كشش با توجه به ويژگيهاي خاص و جذابيتهاي كه دارند، مي توانند گردشگران را از نقاط و سرزمينهاي دور به سمت خود جذب كنند. در مناطقي مانند مناطق روستايي كه هنوز از نظر اجتماعي و اقتصادي به شدت سنتي هستند شناخت جنبه هاي اجتماعي و ابعاد گوناگون گردشگري بسيار سرنوشت ساز و مهم به شمار مي روند و اگر گردشگري به خوبي و با عنايت به مسائل اجتماعي، برنامه ريزي توسعه و اداره شود به منافع اجتماعي فرهنگي متعددي خواهد انجاميد. برنامه ريزي و توسعه گردشگري به عنوان عامل مهمي درروند اقتصادي شدن امور اجتماعي، فرهنگي، و نگرش ابزاري و كاربردي و كالايي به طبيعت و فرهنگ، توجه به ديدگاههاي مختلف درباره گردشگري را ضروري مي سازد. معمولا از توريسم به عنوان ابزاري براي تحريك اقتصادهاي بحراني و تقويت فعاليت هاي توسعه اي از طريق ايجاد مشاغل و درآمد استفاده مي شود. اگرچه اين موضوع به صراحت اظهار نشده اما غالبا اميد براين است كه كه توريسم سختي هاي موجود در راه ارتقاء نيروي انساني را كاهش دهد. به هرحال تجارب بدست آمده از توريسم متفاوت مي باشد چرا كه از طرفي توريسم مي تواند به شكل هاي گوناگون بكارگرفته شود و از طرف ديگر قابليت هاي هر محل براي جذب توريست و نيز رفع نيازهاي آنها متفاوت است. فعاليت هاي گردشگري در نواحي روستايي به طور قابل توجهي افزايش يافته است، از دهه ي 70 در همه ي كشورهاي توسعه يافته اين يك نقش كليدي در توسعه ي برخي نواحي روستايي كه از لحاظ اقتصادي و اجتماعي ركود داشته اند را بازي مي كند اما گردشگري در نواحي روستايي يك پديده ي جديدي نيست، يك موضوعي كه از انقلاب صنعتي با مفاهيم بازگشت به زادگاه (بعنوان يك نوع گردشگري تجربه‌شده بوسيله ي ساكنان شهري كه اصالتاً از نواحي روستايي بودند و تعطيلاتشان را در دهكده‌هاي‌ خود مي گذراندند،درك شد) وجود داشته است. در اين پژوهش،از روش هاي توصيفي براي دست يابي به ادبيات تئوريك موضوع وهمچنين روشهاي پيمايشي( ميداني، مصاحبه) بصورت توامان استفاده گرديده است. يافته ها نشان مي دهند گرايش و حمايت ساكنين يكي از مؤلفه هاي كليدي در رويكرد توسعه پايدار گردشگري محسوب مي شود. اگر توريسم روستايي خوب مديريت و تمركز شود اين امكان را دارد كه يك منبع جديدي از درآمد و اشتغال بشود، و همزمان نقش گسترده اي را در شكستن انزواي اجتماعي عمل كند و به جمعيت گرايي جوامع غير شهري تشويق گردد. از نتايج تحقيق بر مي ايد كه ماهيت نگرش ساكنان نسبت به گردشگري با يكديگر تفاوت معني داري دارند و ميزان حمايت ساكنان تحت تاثير سطح توسعه گردشگري مي باشد. به طوري كه با افزايش ميزان اثرات منفي ناشي از توسعه گردشگري در مقايسه با منافع حاصله، به تدريج از ميزان حمايتهاي ميزبان كاسته خواهد شد.