بررسي ميزان شاخص هاي آسيب پذيري زلزله با استفاده از GIS (نمونه موردي: منطقه 1 شهرداري تبريز)

شهر تبريز به عنوان يكي از شهر هاي بزرگ و مهم ايران، از نظر پهنه بندي زلزله، در جايگاه پهنه با خطر بسيار بالا قرار دارد كه اين امر لزوم كسب آمادگي هاي لازم جهت مقابله با بحران ناشي از زلزله را به كمك دانش مديريت بحران مشخص مي نمايد. در پژوهش حاضر با استفاده از نرم افزار GIS و معرفي شاخص هاي آسيب پذيري، به بررسي وضعيت كنوني منطقه يك شهرداري تبريز از نظر ميزان آسيب پذيري در برابر زلزله پرداخته شده است. اين پژوهش با هدف آماده سازي داده ها و توليد اطلاعات، استفاده از تحليل هاي تصميم گيري چند معياره فضايي و تلفيق آن با GIS در تعيين نواحي آسيب پذير در برابر زلزله و مديريت بهينه كاربري اراضي شهري و اولويت بندي تمهيدات لازم قبل از بروز بحران جهت كاهش خسارات و تلفات ناشي از زلزله انجام شده است. براي شناخت متغيرها از روش توصيفي_تحليلي استفاده شده است و يافتن مباني نظري و اطلاعات مورد نياز با روش كتابخانه اي تهيه شده است. داده هاي مورد نياز از جمله زمين شناسي، شيب، شبكه معابر شهري، كاربري ها، تاسيسات و تجهيزات شهري، جمعيت، تراكم ساختماني و ... گردآوري و جهت ايجاد پايگاه داده بحران آماده سازي شدند و ميزان آسيب پذيري در هر يك از عوامل بطور جداگانه بررسي و تحليل شد. تلفيق نقشه ها به روش AHP توليد شده و مناطق با درجات مختلف آسيب مشخص گرديد. در آخر محدوده مورد مطالعه به لحاظ تفكيك درجه آسيب پذيري_48.46 درصد آسيب پذيري كم، 21.53 درصد آسيب پذيري متوسط، 10.23 درصد آسيب پذيري قابل توجه، 19.77 درصد آسيب پذيري بالا_ مشخص گرديد و براي هريك از شاخص هاي آسيب پذيري بطور جداگانه راهكارهايي پيشنهاد شد.