معماري بصري و ادراك محيط ( گرافيك محيط پيراموني - داخلي و خارجي)

واژه معماري بصري به عنوان يك زبان مشترك براي مهندسي انواع فضا با تأكيد بر گرافيك محيط در همنشيني با اجزاي معماري و معماري داخلي انتخاب شده است. هدفي واقعي و ملموس از ادراك فضا كه بر پايه روانشناسي ساختار عناصر ديداري و شناسايي قواعد درك زبان بصري در برنامه دهي محيط پيراموني – اندروني و بيروني – است و همچنين همسو با كاربري خاص هر مكان مورد توجه قرار ميگيرد. تفسير مفاهيم پايايي و پويايي متقابل بين انسان و معماري محيط، توسط هويت بصري فضا در نحوه چينش و همنشيني ها مورد تأكيد ميباشد. علاوه بر ارايه پيام و نيز اهدافي خاص در چگونگي چيدمان اين ساختارها براي تشخيص مكان؛ توازن و تعادلي متناسب با علوم رفتاري و زيبايي شناسي را در بر خواهد داشت. ايجاد نيروهاي بصري در نحوه ساماندهي فضا و محيط اطراف ما و همچنين شكل گيري مفاهيمي چون: درك مكان، زمان، اشياء و روابط بين آنها را شكل ميدهند. با نگاهي متفاوت بر نقش راهنما و پيام رسان گرافيك به عنوان حيطه اي از هنرهاي تجسمي به تبيين اثرات متقابل مفاهيم بصري بر ساختار و اجزاي معماري در كالبد مكان و محيط پيراموني پرداخته ميشود. طراحي گرافيك محيطي به عنوان تخصصي ميان دانشي به زيبايي شناسي محيط كمك مي¬كند و همچنين راهنماي مناسبي براي انسان از نقطه نظر تمايز بين فضاهاي گوناگون است كه از دو وجه هنر و علم داراي اهميت ميباشد. تركيبي از بررسي هاي منطقي و تكنيكي با تأثيرات خلاقه مؤثر كه چگونگي برنامه دهي بصري را تبيين ميكند. نتيجه اين همنشيني ها در كالبد محيط را ميتوان ايجاد شرايطي مناسب توسط تجربه هاي خلاق هنري - بصري براي زندگي انسان معاصر نام برد كه تصحيح پيوند انسان و فضا، حذف نكات غيرضروري و نادرست، ساده سازي، اطلاعات ديداري و نيز زيبائي شناسي جديد و مناسب را در بر ميگيرد