تحليل انتقادي نظريه هاي شهرسازي اسلامي در راستاي تبيين مفهومي شهرسازي نوين اسلامي

پرداختن به نگاه هاي بومي و متناسب با شرايط فرهنگي در زمينه هاي علمي جهت حل مشكلات جوامع يكي از اصلي ترين رويكردهاي پژوهشگران در عصر جهاني شدن مي باشد. شهرسازي نيز به عنوان يكي از مهمترين دانش هاي موثر بر توسعه محيطي، لازم است متناسب با شرايط فرهنگي و اجتماعي جوامع مورد مطالعه و بررسي قرار گيرد. لذا در اين راستا شهرسازي اسلامي مد نظر متخصصين امور شهري در كشورهاي اسلامي قرار گرفته و به آن پرداخته شده است. در تحقيق حاضر نيز با بررسي نگاه هاي گوناگون در زمينه شهرسازي اسلامي و استفاده از روش هاي اسنادي و كتابخانه اي جهت گردآوري اطلاعات، بر مبناي روش هاي تحليل منطقي به بررسي منابع پرداخته شده و ضمن ارائه دسته بندي جديد از نگاه هاي مختلف در زمينه شهرسازي اسلامي، تلاش شده است تا گامي مثبت در زمينه پالايش ديدگاه هاي مرتبط با شهرسازي اسلامي برداشته شود. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي دهد شهرسازي اسلامي واقعي، صرفاً خود را محدود به شيوه ساخت ننموده و در آيات و روايات باقي نمي ماند. همچنين تقديسي نبوده و به گونه اي حجران زده به شهر و مسائل آن نمي انديشد و صرفاً به دنبال مسائل ظاهري از شهر و شهرسازي و شيوه ساخت در شهرهاي مسلمان نشين نبوده و اصل را بر اصول و مباني اسلامي مي نهد و با نگاهي عقلاني و متناسب با شرايط زماني، مكاني، فرهنگي، اقتصادي و... به دنبال حركت به سوي توسعه شهر است. اين نوع نگاه پيرامون شهرسازي اسلامي جهت تمايزبخشي با ساير نگاه ها و ايجاد گفتماني جديد جهت پيش برد بهتر و بيشتر آن، شهرسازي نوين اسلامي ناميده شده است.