بررسي انديشه ها و آثار تادائو آندو و پيوند آن با معماري سنتي آييني ژاپن

معماري، رهيافتي است به جعبه¬اي با دو بعد آرمان و هدف. آرمان معماري، فرم بخشيدن به يك الگوي جهاني و هدف آن، بيدار كردن احساس انساني است. در سال 1941 در ازاكاي ژاپن فردي متولد شد كه بعدها به معمار خود¬اموخته¬اي تبديل شد و مفاهيم و معاني معماري مدرن در رابطه با معماري آييني و سنتي را دگرگون كرد. تادائو آندوي خود آموخته، از بانفوذترين معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن محسوب مي شود. اگر چه برچسب كمينه¬گرايي بر او خورده است، اما توجه¬ي عمده¬ي او، بر تلفيق فرم¬هاي مدرن با مفاهيم و شيوه-هاي سنتي ژاپن استوار است. به بيان دقيق¬تر، هدف او تغيير معناي طبيعت از گذرگاه معماري است. مصالح معماري آندو، بتن خام، خورشيد، آسمان، سايه و آب است؛ يا به عبارت بهتر، فضا. او معماريست كه فضاي خالص را به فضايي دراماتيك و هيجان انگيز تبديل مي كند. نور و سايه، فضا را از يكنواختي خارج مي¬سازد، و به هندسه¬ي آن جسميت مي¬بخشد. همه¬ي اين ويژگي¬هاي منحصر بفرد كه در معماري آندو مشهود است، در گرو پيوند ناگسستني معماري وي با معماري سنتي آييني ژاپن است. در اين نوشتار كه به دو بخش عمده تقسيم مي¬شود، ابتدا به معرفي انديشه¬هاي تادائو آندو و سير تكامل و دگرگوني آن و نحوه¬ي بازتاب آنها در بناهاي طراحي شده توسط وي و سپس به بررسي ريشه¬هاي معماري سنتي-آييني ژاپن و نمود آن در آثار سه معمار برتر ژاپني پرداخته شده است و در نهايت جمع¬بندي اين دو بخش شرح و تفسير شده است.