ارزيابي پراكنش ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني واولويت بندي نواحي براي تأسيس ايستگاه آتش‌نشاني در جهت پاسخگويي در زمان بحران با كمك مدل‌هاي Nearest Neighbor و Vikor

ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني ازجمله مراكز مهم و حياتي خدمات‌رساني در شهرها در حين بحران و بعد از بحران هستند. بديهي است خدمات‌رساني به‌موقع ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني پيش از هر چيز مستلزم توزيع صحيح آن‌ها در نواحي مختلف شهري بوده و همچنين اولويت‌بندي نواحي براي تأسيس اين مراكز در جهت پاسخگويي در زمان بحران امري بسيار ضروري هست. منطقه 20 شهر تهران، ازجمله مناطق آسيب‌پذير در برابر بحران‌هاي طبيعي و مصنوعي (به دليل وجود گسل ري و تراكم بالاي جمعيتي و...) هست، در جهت تخصيص درست امكانات شهري و استفاده درست از آن‌ها بخصوص در زمان بحران، اولين نكته اساسي، توزيع مناسب كاربري‌هاي امدادي در منطقه هست، بررسي توزيع مناسب ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در منطقه يك عامل مهم در قابليت توانايي و پاسخگويي در مقابله با بحران‌هاي طبيعي و مصنوعي مي باشد. اين پژوهش به روش كمي-توصيفي باهدف ارزيابي پراكنش ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني و اولويت‌بندي نواحي براي تأسيس آن‌ها در جهت پاسخگويي در زمان بحران در منطقه 20 تهران در پنج ناحيه انجام‌گرفته است. نخست با استفاده از مساحت كليه نواحي پنج‌گانه و ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني موجود در منطقه 20 تهران و به‌كارگيري مدل Nearest Neighbor در نرم‌افزار GIS به ارزيابي پراكنش ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني پرداخته‌ايم. همچنين براي اولويت‌بندي نواحي در جهت تأسيس ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در منطقه، 5 معيار كه شامل ميزان دسترسي، تعداد جمعيت، تعداد واحد هاي مسكوني، تجاري، و مساحت هر ناحيه هست، انتخاب‌شده‌اند. در مرحله بعد با وزن دهي هر يك از معيارهاي 5 گانه در نرم‌افزار Expert Choice و مشخص شدن وزن هر يك از معيارها، با كمك مدل Vikor به اولويت‌بندي نواحي براي تأسيس ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در جهت پاسخگويي بهتر در زمان بحران پرداخته‌ايم. نتايج نهايي حاكي از آن است كه پراكنش ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در نواحي پنج گانه به‌صورت پراكنده بوده است و اولويت تأسيس ايستگاه‌هاي آتش‌نشاني در ناحيه 2 منطقه 20 تهران بسيار ضروري هست.