ارتباط زيباشناسي و تحليل بصري منظر شهري

آنچه كه ما امروزه با آن مواجه هستيم. معيارهي ناگسستني در شناخت مباني زيبايي‌شناسي و ادراك و ارتباط آن با معماري است.ساختار معماري كه چرخشي ميان هستي (انسان) و كالبدي سخت (فرم و جنس بنا) شكل گرفته است، در حالي كه مي‌خواهد نياز انسان به زيبايي را پاسخگو باشد. و اين معيارها با ورود هر مكتبي دستخوش تغييراتي مي‌شود؛ معماري، هم به عنوان پديده‌اي ابژكتيو و هم گفتماني سوبژكتيو از لحاظ زيرساخت در شهر است و هم مي‌تواند از ساحت ابژكتيو بودن، مكاني باشد براي گردهمايي‌هاي اجتماعي (حكيمي، حسيني: 1396)افزايش سريع جمعيت در چند دهه اخير و به دنبال آن روند رشد شتابان ساخت و سازهاي بدون توجه به معيارهاي زيبايي شناسانه مقياس شهري، منظر شهرها را با چالش جدي مواجه كرده است.در اين پژوهش كه با رويكردي تحليلي- توصيفي و مبتني بر مطالعات كتابخانه‌اي و اسنادي صورت گرفته بعد از شناخت و ارائه تعاريفي از ادراك، زيبايي، زيبايي‌شناسي و بررسي نظريه‌ها، ديدگاه‌هاي بزرگان در اين راستا به معيارهاي زيبايي و زيبايي‌شناسي در حيطه معماري مي‌پردازيم. در مرحله بعد به كنكاش در مباني نظري زيبايي‌شناسي پرداخته تا نهايتاً به بررسي و عوامل زيبايي و زيبايي‌شناسي در منظر شهري برسيم.تا بتوانيم با ايجاد طرح و ايده‌هاي ذهني: «نسبت متقابل ادراك و زيبايي‌شناسي با معماري و شهرسازي» در ذهن معمار كيفيت محيط شهري را ارتقا داده و شهرها را به بوم هنري معمار تبديل كنيم.