استفاده از عامل تأثيربخش فرهنگ در طراحي مسكن مدرن به تبعيت از خانه هاي تاريخي

مسكن به عنوان فضاي فيزيكي، فضايي فرهنگي و اجتماعي پديده اي چند ساحتي بوده كه كمتر مورد برسي دقيق و كالبد شكافي قرار گرفته است. از آنجا كه ساختن يك مسكن، پديده اي فرهنگي است، شكل مسكن و سازمان و نظم فضايي آن، شديداً متأثر از محيط فرهنگي كه مسكن به آن تعلق دارد است؛ هدف و نقش مسكن ايجاد يك واحد اجتماعي فضايي مي باشد. مفهوم محرميّت در مسكن هميشه بيشتر يا كاملاً به وسيله فرهنگ تعيين مي شود و اثر زيادي بر شكل خانه دارد. نياز و يا خواسته محرميّت مي تواند به صورت فضاهاي مرتبط و يا پيوسته به محدوده يا قلمروهاي مجزا از يكديگر نشان داده شوند. بناها مطابق سنّت و عرف، حول فضاي داخلي شكل گرفته اند و يا اصطلاحاً درون گرا هستند. اين حالت حاصل تأثير اقليم، موقعيت و منطقه نمي باشد، بلكه حاصل عوامل اجتماعي و فرهنگي است كه هم در شهر و هم در روستا مي توان به چنين نمونه هايي برخورد كرد. اين تركيب و ساختار كه در ايران و نقاط مشابه وجود دارند، باعث نوعي جدايي قلمروها مي شوند، در نتيجه زندگي داخلي و خصوصي ازكوچه و همسايگان جدا مي گردد. اهميّت دادن بيش از اندازه به جنبه هاي فرهنگي شكل ساخته شده، به سوي حالتِ نسبي گرايِ كاملي ميل كرده و به آن منجر مي گردد؛ كه به مجرد اينكه يك فرهنگ و يا شيوه زندگي معيني تغيير مي-كند، به طريقي شكل هاي وابسته و متعلق به آن فرهنگ معناي خود را از دست مي دهند. تعداد قابل ملاحضه اي از توليدات و ارزش هاي توليد شده به وسيله يك فرهنگ مدت ها بعد از اينكه آن فرهنگ از بين رفته، ارزش خود را از دست نمي دهند. اشكال مسكوني و مجتمع هاي زيستي وابسته به آن فرهنگ، بعد از محو آن هنوز قابل استفاده مي باشند. زيرا در حقيقت از زبان و ديدگاه انسان در مقابله با زبان و ديدگاه تكنولوژيك، اين گونه شكل ها مي توانند غالباً اشكال برتر باشند