بررسي چشم انداز مديريت منظر شهري در ايران و جهان با تاكيد بر توسعه پايدار

مقدمه و هدف پژوهش: ساختار مديريت شهري در ايران به منظور گذر از نظام متمركز و حركت به سمت نظام غير متمركز و بيرون رفت از چالش هاي رخ داده، لاجرم بايد ايجاد تحول در نظام برنامه ريزي مديريت توسعه شهري در رابطه با سيما و منظر شهري را به عنوان يك راه حل اساسي پذيرا باشد. اين امر يك انتخاب نيست بلكه يك ضرورت انكار ناپذير جهت ارتقا كيفيت منظر شهري تلقي ميگردد. چراكه در شرايط فعلي اين ساختار عليرغم سعي و تلاش فراوان در ايجاد ارتباط و تعامل ميان سه عامل اصلي شكل گيري شهر، انسان، فضا و محيط عاجز از پاسخگويي و حل مشكلات رو به تزايد اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و زيست محيطي شهرها به ويژه در شهرهاي بزرگ كشور بوده و شيوه هاي كنوني برنامه ريزي و مديريت توسعه شهري در زمينه سيما و منظر نه تنها در مواجه با اين معضلات، ضعف و ناكارآمد جلوه مي نمايد بلكه موجب تشديد اوضاع بحراني نمودن آن به خصوص از طريق ايجاد تمركز و دفع نظام مشاركتي مي باشد. پژوهش حاضر با هدف تحليل نظام مديريت شهري در ايران و خارج از ايران(تحليل چند شهر از جهان) با بهره گيري از قوانين مورد عمل با استناد به رويكرد دولت مي باشد و در ادامه با توجه به سلسله مباحث و موضوعات پيرامون مديريت منظر شهري، افق آتي مديريت شهري با رويكرد ساماندهي منظر از ديد توسعه پايدارتحليل و ارزيابي گردد. روش پژوهش: روش پژوهش به صورت توصيفي و تحليلي با بررسي نظام مديريت منظر شهري از نقطه نظر مفهومي در ايران و جهان و نيز بررسي مفهوم شهرداري و وظايف آنها در ايران و جهان و نيز بررسي اجمالي قوانين مديريت منظر شهري در ايران و چند شهر جهان و در نهايت ارائه الگوهايي در رابطه با مديريت نظام منظر شهري مورد بررسي قرار گرفته است. نتيجه گيري: نتيجه گيري پژوهش حاضر نمايانگر اين موضوع است كه تغيير نظام مديريت شهري تمركزگرا به سوي نظام مديريت غير شهري متمركز شهري متمركز در راستاي ارتقا سطح سيما و منظر شهري، لاجرم بايستي براساس رويكرد توسعه پايدار شهري ميباشد.